donderdag 30 augustus 2012

Er zijn zo van die dagen

Het is al een tijdje stil op dit blog. Nu, in real life heb ik het druk genoeg natuurlijk: een voltijdse baan, een project rond moeilijke zwangerschappen dat stilaan vorm begint te krijgen en waarover later meer, een huishouden dat draaiende moet gehouden worden, en een gezin, vrienden, familie, die allemaal aandacht verdienen en binnenkort onze eerste reis als gezin.

Ik heb de laatste tijd nog wat in m'n digitaal kladblok van m'n blog zitten pennen. Over een zeer plotse en kortstondige opflakkering van jaloezie toen op facebook een echobeeldje in m'n gezicht gegooid werd van de derde zwangerschap van een nicht (die toch geen derde meer wouden? Nee, ik wil het niet weten) En ja, ik ben wél blij voor de nicht. En nee, ik wil zelf geen derde meer. Waarom dan toch jaloers? Geen idee...

En over het bevriende koppel Op-het-Nippertje. Ze zijn intussen bevallen. Het is een zoon. Maar dat wisten we al. En ook dat z'n naam E is, want dat hadden ze ookal gezegd. Het enige dat ze toch nog als verrassing hadden was de geboortedatum want zoonlief besloot niet te wachten tot de vastgestelde keizersnededatum (zoonlief had z'n kont naar beneden steken). Iets waar ik ze nog voor gewaarschuwd had dus eerder een gniffelmoment hier dan een grote verrassing.
En over dat het, mja zucht..., echt zo'n situatie is waar we maar het beste van zullen maken, he. Eigenlijk valt ze nog wel mee. Soms kunnen we plots echt goed praten over onze wondertjes, en op andere momenten heb ik zoiets van: 'nee, ze beseft het toch niet hoeveel geluk ze heeft gehad.' Ze zit echt op die roze wolk. Ergens hoog daarboven. En plant nu al nummer twee.

En over de nummer drie die er bij ons niet zal komen. Ik heb me er ineens mee verzoend. Het is geen Punt meer. Geen Discussie. Ik heb het aan Allerliefste zelfs verkondigd: 'schat, de kinderwens is er niet meer. Die is voldaan; er hoeft geen derde meer bij te komen voor mij.' (Al wil ik er wel bij zeggen dat ik me nu ook nog niet ga steriliseren. Ik ben nog jong, he. Je weet nooit wat de toekomst brengen zal.)

En over ons 'Huisje-Weltevree'. Waar het niet altijd zo 'peis-en-vree' was de laatste tijd. Wat me erg verwarde. Je doet dan zo hard je best om die kinderwens te vervullen dat je elkaar wat uit 't oog verliest denk ik. En toen waren er ineens twee kinderen en hadden we geen tijd meer voor elkaar. Of armen vrij voor elkaar. En het is best moeilijk om jarenlange gewoontes van twee kinderloze mensen plots te veranderen ookal lijkt dit misschien onbegrijpelijk voor mensen die nog in behandelingen zijn. Maar zonder kinderen heb je wel een aantal praktische vrijheden waar je nogal gemakkelijk aan gewend geraakt. Niet dat ik die niet met veel plezier overboord heb gekieperd, integendeel. Ik heb er nog confetti achtergegooid bij wijze van spreken. Maar het blijft wel even aanpassen. En het was hier ineens zo moeilijk om daar een evenwicht in te vinden. En elkaar daarin te vinden.
Ik moet bekennen: ik heb dingen gedaan die ik Nooit Zou Doen: roepen tegen elkaar voor de kinderen. Een scène maken op straat waar, godbetert, iedereen het kon horen. Allerliefste naar de zetel verbannen. Zelf een paar nachten in de logeerkamer (annex verschoonkamer, annex kinderwagen-stalruimte) slapen. En dan, na het roepen toch weer praten. Veel praten. En een dikke knuffel geven aan elkaar.

En vaak heb ik geen tijd meer om te schrijven. Want natuurlijk: zo denken jullie allemaal: wat zit je hier nog, meid, ga genieten van die twee bijna-tien-maanden-oude-kereltjes van je. Ja, ik geniet van die kereltjes van me. Ontzettend veel. S huilde vandaag omdat hij zo moe was (hij slaapt overdag niet meer veel in de crèche. Er valt ook zoveel te ontdekken en te doen, he) dat R z'n handje vastnam en naar hem lachte, de schat. Ze leren al staan. Ze kruipen snel en vlot de hele kamer door, de poezen achterna. Die arme beesten krijgen amper nog een momentje rust. R vindt het absoluut geweldig om zich in de gordijnen te verstoppen en kiekeboe te spelen. S loopt als hij de speelgoeddoos kan voortduwen. Ze vinden 'nee' niet meer gewoon een leuk spelletje, ze leren zelfs stilaan luisteren ook. Ze babbelen honderduit tegen ons en tegen elkaar. Ze begrijpen elkaar precies verbazend goed. Ze slapen nog steeds bijzonder vaak synchroon (in exact dezelfde houding). Ze hebben alletwee twee tandjes (de eerste kwam bij alletwee op exact dezelfde dag door, en het ging over exact dezelfde tand). En ze kwijlen wat af momenteel ook. Ze eten alles. Ze slapen als op rozen, behalve in de crèche. En ze beginnen ruzie te maken om speelgoedjes, zetten het op een brullen als ze hun zin niet krijgen en gieren van 't lachen, zeker als ik 'kriebelbuik' met ze speel, of R als S over hem heen probeert te kruipen.
Door S leer ik stilaan een heel arsenaal aan judohoudgrepen dankzij zijn ontsnappingspogingen bij het verschonen of omkleden. Ze worden stilaan blond, waardoor ze momenteel zo'n prachtige tweekleurige bruin-blonde lokken hebben die goudkleurig glanzen in 't licht en die me helemaal doen smelten. (Sorry voor dit stoef stoef happy happy, mijn kind schoon kind etc gedoe. Andere mensen vinden m'n kinderen waarschijnlijk twee snot-en-kwijlmonsters. Ik ben nu eenmaal niet objectief hier.)

En R doet het ook zo goed. Hij is vrij lang (bovengemiddeld en even groot als z'n broer), maar wel erg fijn al ziet hij er nu gewoon fijngebouwd uit, niet meer (ongezond) mager. Hij is op de curves van Kind&Gezin opgeklommen van eronder, over de P3 tot de P10 nu al. S volgt nog steeds de 'ideale' curve: de P50 (voor zij die die curves niet kennen; die gaan tot de P100). R heeft kracht en energie voor tien, net als z'n broer. Hij is alleen nog steeds wat vlugger moe, doet langere dutjes overdag. Maar da's eigenlijk het enige waaraan je nu nog kan zien dat hij een iets langere weg heeft afgelegd.

Die laatste stukjes die ik geschreven heb, hebben hun weg niet meer gevonden van m'n kladblok naar m'n blog. Maar dan zijn er zo van die dagen als vandaag dat ik m'n blog nog eens opendoe en denk: hoog tijd voor een update...

2 opmerkingen:

  1. Superleuk om te lezen dat R en S het zo goed doen!! Aan je blog te lezen, genieten jullie met volle teugen van jullie 2 knappe mannekes! (Ahja, bruin-blonde lokken, waw!)
    Ik kan ook wel een beetje in je strubbelingen op relatievlak komen, ik heb er ook al bij stil gestaan, dat je elkaar sneller uit het oog kan verliezen als je niet oppast, eenmaal er kinderen zijn. Maar hey, daar zijn jullie ook uitgekomen en misschien nog beter!
    Ik ben wel nieuwsgierig naar je project rond moeilijke zwangerschappen, dus hoop snel op meer nieuws ;-)
    Blijf lekker doordoen zoals je bezig bent hoor!
    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hier ook benieuwd naar je project.

    En ivm die strubbelingen, ik snap helemaal wat je bedoelt met gewoontes-tijdens-kinderloze-jaren. Ik ben me er ook heel goed van bewust dat die gewoontes zullen botsen met nieuw-te-ontwikkelen-gewoontes. Alleen het ventje (nog) niet. En ik misschien toch ook nog niet ten volle. Tijden van verandering, altijd een uitdaging ... communiceren. Chapeau aan jullie!

    En verder super dat de heren het zo goed doen. Het doet alleen maar plezier om te lezen. Die interactie tussen de twee, zalig.

    BeantwoordenVerwijderen