maandag 23 januari 2012

Op het nippertje

En toen haalde hij een papiertje uit z'n portefeuille. Een echobeeldje. Hij gunde ons snel een blik voor hij het weer wegmoffelde voor iemand anders het zou zien. We hadden geen uitgebreide studie nodig om het beeld meteen te herkennen. Jawel, 8 weken ver nu. Een echt wonder.

Hij is een kameraad van Allerliefste en nog geen jaar samen met z'n nieuwe vriendin. Zij is een dolenthousiaste buitenlandse die hem smoorverliefd halsoverkop naar België is gevolgd en al jaren gezegend met een zware vorm van PCO. Niet dat ik veel verstand heb van PCO, maar als ik het goed begrepen heb, dan was haar kans op een (bij voorkeur natuurlijke) zwangerschap zo goed als nihil. Dokters hadden haar ooit simpelweg gezegd dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen. Daarom had ze ook besloten om er nooit gras over te zullen laten groeien. Een vriend (wel een beetje een deftige kerel liefst)? Goed, dan kon ze beginnen proberen. En hij is zo gek van haar dan hij er meteen mee in stapte. (Zijn vorige vriendin wou geen kinderen. Het was één van de redenen waarom hun relatie nog geen jaar geleden afsprong. (Dat, en het feit dat ze in bed was gedoken met een ander allicht, maar dit geheel terzijde.)) Ze hadden al een Fertiliteitsarts en een Dossier en een Schema, nog voor ze een gewone huisarts gevonden had, of een vaste job (want zeg nu, wat zou 't langste duren, he?) .

En zo kwam het dat toen ze op kraambezoek kwamen, ze nog wat liep af te zien van de laparoscopie enkele dagen ervoor. (Man, ze zag er behoorlijk goed uit. Ik was een zombie na die laparoscopie. En na m'n bevalling...) En toen ze met de eerste stimulatiekuur wouden starten, toen gebeurde er iets vreemds: ze werd onwel. En de dag erna opnieuw. En toen kon ze eigenlijk opeens niks meer binnenhouden en veranderde het schema, of toch het doel van de bloedtest.

Zo zijn ze op het nippertje ontsnapt aan de behandelingen. Hij was vooral ook opgelucht dat hij nog geen potje was moeten gaan vullen. Dat hij nog niet naar dat Kamertje was moeten gaan. En nu maar met z'n allen duimen dat de 12-weken echo ook goed zal zijn en dat dat wondertje tegen september een superspeelkameraadje kan worden voor die van ons. En een jongen of een meisje, dat is nu eens allemaal gelijk.

(En mannen zouden geen mannen zijn als opeens Allerliefste en de kameraad tegen elkaar stonden op te scheppen over de Topkwaliteit van hun zwemmers want zeg nu, hoe zouden anders die vrouwen van hun met zulke wondertjes kunnen rondlopen? Ik had een blik van verstandhouding willen uitwisselen met haar, maar ze was er helaas niet bij die avond. Ze lag thuis met veel plezier onwel te wezen.)

PS: ik moet jullie nog vertellen dat R nog eens naar de cardioloog is geweest en hip hoi: het gaatje in z'n hartje is stilaan aan het dichtgroeien. De cardioloog was verbaasd door de goeie vorderingen. Hij gaf toe dat het toch geen klein gaatje was geweest en complimenteerde ons nog eens. R was volgens hun gegevens een kilo bijgekomen op een maand tijd, onze sterke vent. Maar het beste complimentje kreeg ik van de oma die binnenstapte en enkele seconden nodig had om te herkennen wie voor haar neus in 't relaxje zat.

3 opmerkingen:

  1. Eerst en vooral: Jeeeeeeeeej voor R.! Ben superblij voor jullie dat jullie je daar al geen zorgen meer over moeten maken. Kan me voorstellen dat dat een pak van jullie hart is.

    Voor je vriend ben ik minder blij. Sorry. Niet mooi van me eh. Maar nog geen jaar samen en blijkbaar van de ene broek in de andere gesprongen (= weinig tijd tussen 2 relaties) én dan ook nog eens een buitenlandse die nog geeneens iet of wat zekerheid hier heeft?
    Pffffft, dan ken ik koppels die al veel meer stabiliteit aan de dag gelegd hebben en veel meer waters doorsparteld hebben en toch nog kinderloos zijn.

    Niet dat ik je PCO-vriendin moeite toewens, absoluut niet, maar piepkuikenkoppels die elkaar eens besnuffeld hebben en zwanger zijn. Neen, merci, maar ik deel je enthousiasme voor een keertje niet ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik begrijp het wel, zeh, Lie. Mijn eerste reactie was eigenlijk ook zo. Heb effe moeten slikken van 'dit is niet eerlijk'. En ik weet ook zelf niet altijd goed hoe te reageren. Ben gewoon blij dat ze niet in behandelingen zijn moeten gaan al had ik zelf ook wel toegejuicht als ze iets meer tijd zouden genomen hebben om elkaar eerst wat te leren kennen en zich te settelen.
    Heb er een beetje spijt van dat ik dat niet wat duidelijker beschreven heb ook.
    Maar langs de andere kant: ze is echt wel ok en ik kan niet zeggen dat ik in haar plaats niet hetzelfde zou gedaan hebben (nu moet ik misschien nog wat nuanceren: ze is niet onbezonnen met jan-en-alleman in bed gedoken gewoon om kindjes proberen te maken, he.) En het is wel mooi om te zien hoe enthousiast ze er alletwee over waren, nog voor ze zwanger was. Ze gingen (en gaan) er echt voor. Ze is echt al jaren aan het hopen geweest dat ze ooit toch zwanger zou kunnen geraken. En hij zag echt af bij zijn vorige vriendin dat zij geen kinderen wou. En toen liepen ze elkaar tegen 't lijf...
    Vond het een verhaal dat ook een plaatsje mocht krijgen.
    Maar ik begrijp het wel, zeh. Zeker als je anderen kent die zoveel meer moeite moeten doen. Dit is toch ook echt wel een wondertje en geen accidentje. Nu duimen dat hun liefde zo'n wondertje waard is. Dat is het eigenlijk, he?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. O! Het was zeker niet mijn bedoeling om commentaar te geven op jouw mening of gevoel hoor.
      Als jij dat geweldig vindt en al dan is dat je volste recht. Absoluut.
      Je had het ook niet genuanceerder moeten brengen, het was volledig duidelijk op zichzelf.

      Ik ben blijkbaar gewoon nog niet helemaal zo ver om 100% blij te zijn voor mensen die amper samen zijn en er geen moeite voor moeten doen.

      Zoals je zelf zegt: afwachten of de liefde blijvend is. Hopelijk wel, ik wens geen enkel kind gescheiden ouders toe (en al zeker geen bekvechtende ouders).

      Verwijderen