woensdag 12 oktober 2011

Oma van de Berg geniet met volle teugen

Tussen m'n positieve bloedtesten en m'n eerste echo ergens stond ik met m'n moeder te praten over hoe het verder moest na poging twee. Dat er positieve testen waren was een brandend geheim en m'n moeder haalde stiekem alle trucs uit de kast om me een uitspraak uit te lokken die de uitkomst van de testen zou prijsgeven, al had ik dat gelukkig maar al te goed in de gaten. Moeders, he. Haar geliefkoosde tactiek: een Goed Gesprek.

Dat Goed Gesprek was overigens best welkom. Ik zat nog lang niet op een roze wolk en m'n moeder, als ik het zo mag zeggen, is m'n heldin. Ze heeft borstkanker overleefd en is daarna samen met andere ex-kankerpatiënten wat bergjes gaan ophuppelen (kaliber Kilimanjaro, de kindjes van m'n zus kennen de Kilimanjaro dan ook als 'de Berg van Oma'). Ze heeft altijd wel wat gepaste woorden klaar. We vergeleken samen de toestand van m'n endometriose en ivf-behandelingen en haar tumor en behandelingen. Op het einde van het gesprek concludeerden we dat er toch zeer veel gelijkenissen waren daarin. Je hebt cystes of een tumor. Die wordt weggesneden/weggebrand/weggehormoond en/of weggerot met andere chemicaliën, daarna krijg je nog wat nabehandelingen met andere rotzooi die je lijf overhoop gooien en al die tijd zit je in de Grote Onzekerheid over het resultaat. Bij haar: zal ik dit overleven? Bij mij: zal ik een kindje krijgen? Ok, daarin zit wel een verschil natuurlijk (en ook in het ziek zijn vanzelfsprekend, laat staan dat mijn haar uitviel of de ziel uit m'n lijf kotste of zo). Maar toch weer één grote gelijkenis: voor haar: of ik dit nu wel of niet overleef: hoe wil ik dat leven dat me rest invullen? Bij mij: met of zonder kindje: hoe vul ik m'n leven hierna in? Om het met één term te benoemen die me altijd aan duffe catecheselessen doet denken of overtijdse Bond Zonder Naam kalenders: zingeving. Jawel.

Gisterenavond hadden we weer een Goed Gesprek. Ze vertelde over haar drie bevallingen in meer details dan ze er ooit over gepraat had en hoe het allemaal voor haar geweest is toen, in die drie jaar dat ze als jonge twintiger drie kindjes op een rij kreeg. En ik ben zelden zo blij geweest om zo wat gore details over m'n eigen geboorte te horen (en die van m'n broer en zus). We komen verdorie van ver. Alletwee. Zij dat ze er nog steeds is. En ik dat ik nu zwanger ben... Wat een weg...

(Dat maakt ook dat we samen maar al te graag onze tijd nemen voor een stukje taart of grote coupe ijscreme, een nestje inrichten voor die twee die onderweg zijn en eindeloos kunnen roddelen over mensen-die-het-niet-snappen en dat toch bijzonder jammer vinden. En dan lachen we dat wij een geweldig efficiënte vaccinatie kregen tegen die stress van zo'n materialistisch en kortzichtig leven alvorens we ons een nieuw idioot doel stellen zoals voor de lol eens meedoen aan de dodentocht of zo.)

(M'n zwangerschap maakt ook dat ik ze zelden zo enthousiast heb gezien, m'n moeder. En als ik zie hoe dol de kindjes van m'n zus zijn op Oma van de Berg... Man, da's genieten. Laat die gore details dus maar komen, da's wel 't minste...)

2 opmerkingen:

  1. Super Marit, die band met je moeder, zoiets dieps. En 't komt allemaal zeer vlug dichterbij hé nu, of hoor je dat niet graag?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een speciale band heb je met je moeder: hartstikke fijn! Ze klinkt ook zeker als een mama om trots op te zijn (en jij als dochter ook!): wat een geschiedenis hebben jullie allebei.

    Heel mooi om straks te zien ook: de oma-band die jouw moeder met jouw kindjes heeft :-)

    BeantwoordenVerwijderen