Hoe ze me sprakeloos krijgen

Gisteren mijn ouders voor de verandering nog eens over de vloer gehad om te helpen met een paar laatste klusjes (schilderwerk enzo). Ze worden met de dag nerveuzer. Denken dat ik elk moment m'n water zal verliezen en tegen dan moet alles af zijn, he. Enfin, ik heb het ook wel graag achter de rug, die laatste klusjes, want eens die twee er zullen zijn, denk ik dat ik vooral blij zal zijn met elke vijf minuten slaap. Dan nog een muur moeten schilderen of een lamp ophangen? Ik denk het niet...

Maar zo'n uurtje voor m'n ouders arriveerden, ging de telefoon. M'n schoonzus. Die zich om mysterieuze reden voorstelde met voornaam én familienaam. Op z'n zachtst gezegd bevreemdend. Is dit een stille hint dat wij ze te weinig bellen? Of kan ik dit gewoon catalogiseren onder de steeds langere lijst van eigenaardige trekjes van m'n schoonfamilie?

Ze belde om te vragen of we diezelfde avond niet wouden komen eten? Zucht... Nee, sorry. Eerst een tornado in huis in de vorm van twee overijverige ouders en dan nog boodschappen gaan halen en dan ook nog eens de hele avond ergens gaan eten? Ik kan dat echt niet meer aan. Toch had ik wat moeite om haar dat beleefd aan het verstand te brengen. En ook dat het al veel eerder afgesproken was met m'n ouders en dat ze altijd vrij is om wat meer op voorhand te bellen om dingen af te spreken. Dat helpt ook. Dan kan ik m'n krachten doseren en de bezoeken spreiden, he.
Na wat vreemd gehakkel kwamen we overeen dat we vandaag op de koffie zullen komen, Allerliefste en ik.

(Tussen haakjes: ik kijk er niet naar uit. Ze hebben nog twee hoge eetstoeltjes staan die ze ons ab-so-luut wilt geven, maar vorige keer toen ze daar eens over bezig was, liet haar lieftallige echtgenoot – helaas binnen gehoorsafstand – zich ontvallen: 'maar die dingen waren toch kapot?' Wat? Onder het motto 'dump-de-rommel-maar-bij-Marit-en-zie-eens-hoe-behulpzaam-wij-zijn'?? En ik – wetend over welk type stoelen het gaat – had al eens gezegd dat we twee van die stoelen onmogelijk in onze auto krijgen. Daar had ze nog vrolijk op geantwoord dat ze ze dan eens zou komen binnengooien. Juist ja. Dat was meer dan een maand geleden... (Om nog maar te zwijgen van het feit dat de enige en tevens laatste keer dat ze eens naar hier gekomen zijn al dik anderhalf jaar geleden is, en ze toen hopeloos verloren gereden zijn terwijl ze op voorhand zo had lopen toeteren dat ze die hele wijk hier zo op haar duimpje kent etc etc. Juist ja... Na een kwartiertje zijn ze toen overigens weer naar buiten gehold omdat ze erachter waren gekomen dat de auto fout geparkeerd stond... Mja, als je voor een poort van een bedrijf gaat staan...)
En dan is er nog een reden waarom ik er serieus tegenop zie om naar ginder te gaan: hun huis. Hun living is op de eerste verdieping en zelfs zonder zwangere buik is de marmeren, smalle wenteltrap (een misbaksel uit de jaren Stillekes) een echte nekbreker. En de wc is beneden. Op z'n zacht gezegd een uitdaging dus...)

Enfin, eens de afspraak gemaakt, vroeg ze ook nog hoe het ermee was. Goedgoed. Laatste echo gehad. Ben al 35 weken nu.Volgende week krijg ik hopelijk m'n datum (ten laatste ergens in de 38ste week), als ze niet eerder komen en jaja, toch fantastisch dat we al zover geraakt zijn, he? Wie had dat gedacht?

Daar had ze een woordje uitleg bij nodig: 'Hoezo? Kunnen ze dan vroeger komen dan de uitgerekende datum?' ... Dhuh?... Het gebeurt niet vaak, maar hier wist ik echt niet hoe ik erop moest reageren. Mijn schoonzus, enfin, deze toch, is moeder van twee, he. Twee pubers weliswaar, dus ok, haar zwangerschappen liggen reeds in een ver en duister verleden, maar kom. Met een tweeling in de buik moet ik hier toch geen tekeningetjes bij gaan maken?

Vandaag ging de telefoon opnieuw. Rond hetzelfde uur als gisteren. Allerliefste en ik keken elkaar aan over de ontbijttafel. Ik won het pleit met gemak: met een zucht stond Allerliefste op.
'Hallo? Ja,... néé, nog niet. ... goed goed... Jahaa. Tuurlijk... Uhuh... Dat komt zeker in orde. Maar natuurlijk. Allez, daaag.'
Ikke, toen hij afgelegd had: je ma? Jep. Om te horen of ik nog niet bevallen ben? Jep. En of we dan wel effe iets laten weten, voegde hij eraan toe. Hoezo? Nee, ik dacht lekker in het geniep te gaan bevallen en niemand op de hoogte te brengen...

Dat idee wordt met de dag aanlokkelijker. (Hoewel, kans is groot dat ze de weg naar 't ziekenhuis niet eens zouden vinden of erin slagen voor de uitrit van de ziekenwagens te parkeren.)