Gisteren mijn ouders voor de verandering nog eens over de vloer gehad om te helpen met een paar laatste klusjes (schilderwerk enzo). Ze worden met de dag nerveuzer. Denken dat ik elk moment m'n water zal verliezen en tegen dan moet alles af zijn, he. Enfin, ik heb het ook wel graag achter de rug, die laatste klusjes, want eens die twee er zullen zijn, denk ik dat ik vooral blij zal zijn met elke vijf minuten slaap. Dan nog een muur moeten schilderen of een lamp ophangen? Ik denk het niet...
Maar zo'n uurtje voor m'n ouders arriveerden, ging de telefoon. M'n schoonzus. Die zich om mysterieuze reden voorstelde met voornaam én familienaam. Op z'n zachtst gezegd bevreemdend. Is dit een stille hint dat wij ze te weinig bellen? Of kan ik dit gewoon catalogiseren onder de steeds langere lijst van eigenaardige trekjes van m'n schoonfamilie?
Ze belde om te vragen of we diezelfde avond niet wouden komen eten? Zucht... Nee, sorry. Eerst een tornado in huis in de vorm van twee overijverige ouders en dan nog boodschappen gaan halen en dan ook nog eens de hele avond ergens gaan eten? Ik kan dat echt niet meer aan. Toch had ik wat moeite om haar dat beleefd aan het verstand te brengen. En ook dat het al veel eerder afgesproken was met m'n ouders en dat ze altijd vrij is om wat meer op voorhand te bellen om dingen af te spreken. Dat helpt ook. Dan kan ik m'n krachten doseren en de bezoeken spreiden, he.
Na wat vreemd gehakkel kwamen we overeen dat we vandaag op de koffie zullen komen, Allerliefste en ik.
(Tussen haakjes: ik kijk er niet naar uit. Ze hebben nog twee hoge eetstoeltjes staan die ze ons ab-so-luut wilt geven, maar vorige keer toen ze daar eens over bezig was, liet haar lieftallige echtgenoot – helaas binnen gehoorsafstand – zich ontvallen: 'maar die dingen waren toch kapot?' Wat? Onder het motto 'dump-de-rommel-maar-bij-Marit-en-zie-eens-hoe-behulpzaam-wij-zijn'?? En ik – wetend over welk type stoelen het gaat – had al eens gezegd dat we twee van die stoelen onmogelijk in onze auto krijgen. Daar had ze nog vrolijk op geantwoord dat ze ze dan eens zou komen binnengooien. Juist ja. Dat was meer dan een maand geleden... (Om nog maar te zwijgen van het feit dat de enige en tevens laatste keer dat ze eens naar hier gekomen zijn al dik anderhalf jaar geleden is, en ze toen hopeloos verloren gereden zijn terwijl ze op voorhand zo had lopen toeteren dat ze die hele wijk hier zo op haar duimpje kent etc etc. Juist ja... Na een kwartiertje zijn ze toen overigens weer naar buiten gehold omdat ze erachter waren gekomen dat de auto fout geparkeerd stond... Mja, als je voor een poort van een bedrijf gaat staan...)
En dan is er nog een reden waarom ik er serieus tegenop zie om naar ginder te gaan: hun huis. Hun living is op de eerste verdieping en zelfs zonder zwangere buik is de marmeren, smalle wenteltrap (een misbaksel uit de jaren Stillekes) een echte nekbreker. En de wc is beneden. Op z'n zacht gezegd een uitdaging dus...)
Enfin, eens de afspraak gemaakt, vroeg ze ook nog hoe het ermee was. Goedgoed. Laatste echo gehad. Ben al 35 weken nu.Volgende week krijg ik hopelijk m'n datum (ten laatste ergens in de 38ste week), als ze niet eerder komen en jaja, toch fantastisch dat we al zover geraakt zijn, he? Wie had dat gedacht?
Daar had ze een woordje uitleg bij nodig: 'Hoezo? Kunnen ze dan vroeger komen dan de uitgerekende datum?' ... Dhuh?... Het gebeurt niet vaak, maar hier wist ik echt niet hoe ik erop moest reageren. Mijn schoonzus, enfin, deze toch, is moeder van twee, he. Twee pubers weliswaar, dus ok, haar zwangerschappen liggen reeds in een ver en duister verleden, maar kom. Met een tweeling in de buik moet ik hier toch geen tekeningetjes bij gaan maken?
Vandaag ging de telefoon opnieuw. Rond hetzelfde uur als gisteren. Allerliefste en ik keken elkaar aan over de ontbijttafel. Ik won het pleit met gemak: met een zucht stond Allerliefste op.
'Hallo? Ja,... néé, nog niet. ... goed goed... Jahaa. Tuurlijk... Uhuh... Dat komt zeker in orde. Maar natuurlijk. Allez, daaag.'
Ikke, toen hij afgelegd had: je ma? Jep. Om te horen of ik nog niet bevallen ben? Jep. En of we dan wel effe iets laten weten, voegde hij eraan toe. Hoezo? Nee, ik dacht lekker in het geniep te gaan bevallen en niemand op de hoogte te brengen...
Dat idee wordt met de dag aanlokkelijker. (Hoewel, kans is groot dat ze de weg naar 't ziekenhuis niet eens zouden vinden of erin slagen voor de uitrit van de ziekenwagens te parkeren.)
zondag 30 oktober 2011
vrijdag 28 oktober 2011
De laatste echo
De laatste echo is achter de rug. En ik weet nu eindelijk hoe ze liggen (dat werd tijd): de kleinste ligt dus onderaan met 't hoofdje al goed laag en 't rugje naar buiten gericht, en zo ergens rechtsboven m'n navel voel ik z'n/haar kontje. Het gekriebel dat ik soms voel in m'n rechterlies kan niet anders dan van z'n/haar handjes komen. Enfin, tot zover geen grote verrassingen.
De grootste ligt niet overdwars zoals m'n gyn beweerde maar ligt links met 't hoofdje een stuk lager (eerder daar waar m'n vroedvrouw en ik dachten. Vroedvrouw-gyn: 1-0) maar ligt wel met z'n/haar rugje meer naar binnen toe, naar mijn rug toe gericht, in plaats van naar buiten. Daardoor voel ik dus links onder m'n ribben z'n/haar ellebogen poken en rechts zitten z'n/haar voetjes bij die van de kleinste.
Droge opmerking-met-glimlach van de gyn (toevallig een vervangster) die de laatste echo deed: 'ik zie hier vier beentjes en voetjes, maar vraag me nu niet welke van wie zijn.' Zie, da's nu nog eens een eerlijkheid die ik weet te appreciëren. En de tweeling precies ook want die lieten zich eindelijk nog eens van hun mooiste kant zien: van beide heeft de gyn een profielfotootje kunnen maken. Dat was geleden van...?
Het enige waar ik me nu natuurlijk wat zorgen om maak, is dat de grootste een sterrenkijkertje in wording is. Geen idee wat dat zou geven bij de bevalling, maar misschien moet ik m'n ideeën over die epidurale toch nog eens her-overwegen. (Of liever m'n schrik voor de ruggenprik opzij proberen te zetten.)
(En zo hebben we bij deze ene zwangerschap stilaan alles gehad denk ik: schrik op een miskraam, schrik voor Down, een bijna-punctie, een SUA baby met groeiachterstand, een gewone navelstreng-baby, dwarsliggertjes, stuitliggertjes, schrik voor een vroeggeboorte, schrik voor een keizersnee en dan ineens twee hoofdliggertjes en het vooruitzicht van een natuurlijke bevalling om daar bovenop nog even een sterrenkijkertje te krijgen misschien. Nu is het wel genoeg hoor...)
En dan, hun gewichtjes: maar liefst al een dikke 2200 en 2450gr. Jawel. Hoe doen ze het? Hoe doe ik het? Geen idee...
Ik weet wel dat ik gisterenavond met een pak koekjes en een boek in de zetel lag om te 'vieren', onder begeleiding van de tweeling die een voetengevecht aan het houden was en m'n arme ribben als boksring gebruikte en dat ik, toen ik later in de badkamer stond, nog een pak kruimels op m'n t-shirt vond. Die waren blijkbaar ingeklemd geraakt tussen m'n schap en m'n buik. En ik nog blij wezen dat ik alle kruimeltjes netjes had opgeruimd. Haha...
De grootste ligt niet overdwars zoals m'n gyn beweerde maar ligt links met 't hoofdje een stuk lager (eerder daar waar m'n vroedvrouw en ik dachten. Vroedvrouw-gyn: 1-0) maar ligt wel met z'n/haar rugje meer naar binnen toe, naar mijn rug toe gericht, in plaats van naar buiten. Daardoor voel ik dus links onder m'n ribben z'n/haar ellebogen poken en rechts zitten z'n/haar voetjes bij die van de kleinste.
Droge opmerking-met-glimlach van de gyn (toevallig een vervangster) die de laatste echo deed: 'ik zie hier vier beentjes en voetjes, maar vraag me nu niet welke van wie zijn.' Zie, da's nu nog eens een eerlijkheid die ik weet te appreciëren. En de tweeling precies ook want die lieten zich eindelijk nog eens van hun mooiste kant zien: van beide heeft de gyn een profielfotootje kunnen maken. Dat was geleden van...?
Het enige waar ik me nu natuurlijk wat zorgen om maak, is dat de grootste een sterrenkijkertje in wording is. Geen idee wat dat zou geven bij de bevalling, maar misschien moet ik m'n ideeën over die epidurale toch nog eens her-overwegen. (Of liever m'n schrik voor de ruggenprik opzij proberen te zetten.)
(En zo hebben we bij deze ene zwangerschap stilaan alles gehad denk ik: schrik op een miskraam, schrik voor Down, een bijna-punctie, een SUA baby met groeiachterstand, een gewone navelstreng-baby, dwarsliggertjes, stuitliggertjes, schrik voor een vroeggeboorte, schrik voor een keizersnee en dan ineens twee hoofdliggertjes en het vooruitzicht van een natuurlijke bevalling om daar bovenop nog even een sterrenkijkertje te krijgen misschien. Nu is het wel genoeg hoor...)
En dan, hun gewichtjes: maar liefst al een dikke 2200 en 2450gr. Jawel. Hoe doen ze het? Hoe doe ik het? Geen idee...
Ik weet wel dat ik gisterenavond met een pak koekjes en een boek in de zetel lag om te 'vieren', onder begeleiding van de tweeling die een voetengevecht aan het houden was en m'n arme ribben als boksring gebruikte en dat ik, toen ik later in de badkamer stond, nog een pak kruimels op m'n t-shirt vond. Die waren blijkbaar ingeklemd geraakt tussen m'n schap en m'n buik. En ik nog blij wezen dat ik alle kruimeltjes netjes had opgeruimd. Haha...
donderdag 27 oktober 2011
Staaltjes fun
In één van de boeken die ik over bevallen gelezen heb, had ik de tip gelezen dat als je de Knip wilt vermijden, het kan helpen om op voorhand je daar beneden al regelmatig te masseren. Ze hebben er zelfs speciale massageolie voor: Perineummassageolie. Da's nog eens een woord voor het Groot Dictee der Nederlandsche Taal. Of om te gebruiken tegen die vervelende zevernonkel die voor de duizendste keer vraagt of je nog steeds niet bevallen bent intussen: sorry, ik heb nog geen perineummassageolie gevonden, ofte: baby-glijmiddel, haha.
Na enkele weken met mezelf het spelletje 'doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet' te hebben gespeeld, stond ik gisteren dan toch bij de apotheker m'n moed bijeen te rapen. Het voelde of ik kwam een familypack condooms halen. Of iets tegen aambeien. Zoiets dat je niet honderd keer wilt herhalen met een winkel vol ongeduldige wachtenden achter je. Ik boog wat voorover. Of ze perineummassageolie hadden? De man keek me aan alsof ik van Mars kwam en een mix van Japans en Zoeloe sprak. Kon ik dat nog eens herhalen? Perineummassageolie, ja, van Weleda (met wat tandengeknars erbij). Ha, dat merk deed wel een belletje rinkelen. Nee, dat verkochten ze niet.
Ok, geef dan maar gewoon die ijzertabletten waar ik ook voor kwam. Achter me kuchte een vrouw ongeduldig. Ja zeg...
Dan maar naar de betere drogist/winkel-voor-lichaamsverzorging. Een keten die ik niet bij naam ga noemen, maar waar ze wel Weleda producten verkopen (toevallig het enige merk waarvan ik al gehoord had dat ze die olie hebben). Met Allerliefste dit keer in m'n kielzog de hele zaak doorgelopen om natuurlijk pas in de allerlaatste rij de potjes massageolie te vinden. En hoera, daar stond het: perineummassageolie.
De winkeljuf scande het doosje, wierp toen een korte blik op het doosje, wierp vervolgens een blik op m'n buik en trok grote ogen. Jaja, dikke buik. Nee, nog niet voor morgen, he, anders zou ik geen perineummassageolie meer kopen (te gebruiken vanaf 34w voor maximaal effect, 4 à 5x per week). Ja, 't is een tweeling. Ooooh, zo zwaar! Maar wel toftofleukenzospeciaal ook. Allez, prettigedagnogentotziens...
En zo waggelde ik weer naar buiten. De buit was binnen. En hoera: thuis ontdekte ik nog twee staaltjes (van dagcrème en handencrème) in het doosje. Zelfs al kan het baby-glijmiddel me niet behoeden voor de Knip, dan heb ik toch lekker twee extra staaltjes erboven op gekregen.
Na enkele weken met mezelf het spelletje 'doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet' te hebben gespeeld, stond ik gisteren dan toch bij de apotheker m'n moed bijeen te rapen. Het voelde of ik kwam een familypack condooms halen. Of iets tegen aambeien. Zoiets dat je niet honderd keer wilt herhalen met een winkel vol ongeduldige wachtenden achter je. Ik boog wat voorover. Of ze perineummassageolie hadden? De man keek me aan alsof ik van Mars kwam en een mix van Japans en Zoeloe sprak. Kon ik dat nog eens herhalen? Perineummassageolie, ja, van Weleda (met wat tandengeknars erbij). Ha, dat merk deed wel een belletje rinkelen. Nee, dat verkochten ze niet.
Ok, geef dan maar gewoon die ijzertabletten waar ik ook voor kwam. Achter me kuchte een vrouw ongeduldig. Ja zeg...
Dan maar naar de betere drogist/winkel-voor-lichaamsverzorging. Een keten die ik niet bij naam ga noemen, maar waar ze wel Weleda producten verkopen (toevallig het enige merk waarvan ik al gehoord had dat ze die olie hebben). Met Allerliefste dit keer in m'n kielzog de hele zaak doorgelopen om natuurlijk pas in de allerlaatste rij de potjes massageolie te vinden. En hoera, daar stond het: perineummassageolie.
De winkeljuf scande het doosje, wierp toen een korte blik op het doosje, wierp vervolgens een blik op m'n buik en trok grote ogen. Jaja, dikke buik. Nee, nog niet voor morgen, he, anders zou ik geen perineummassageolie meer kopen (te gebruiken vanaf 34w voor maximaal effect, 4 à 5x per week). Ja, 't is een tweeling. Ooooh, zo zwaar! Maar wel toftofleukenzospeciaal ook. Allez, prettigedagnogentotziens...
En zo waggelde ik weer naar buiten. De buit was binnen. En hoera: thuis ontdekte ik nog twee staaltjes (van dagcrème en handencrème) in het doosje. Zelfs al kan het baby-glijmiddel me niet behoeden voor de Knip, dan heb ik toch lekker twee extra staaltjes erboven op gekregen.
dinsdag 25 oktober 2011
Bakplezier
Omdat men niet de hele dag in de zetel kan liggen surfen op internet, de meest onzinnige lectuur verslinden of voor de honderdste keer de nagels knippen of geeuwen, heb ik vandaag nog maar eens:
- tot de middag in bed gelegen met een onzinnig boek
- een machine was ingestoken en opgehangen
- een cake gebakken en lekker de rest van het deeg opgesnoept, ookal is dat eigenlijk niet toegestaan (rauwe eieren, weetuwel). En ja, 't is gelukt zonder de helft van het deeg op m'n buik te morsen. En ja, het lukte me nog nét om de cakevorm van onder de rommel achteraan uit de kast te vissen en de cake in en uit de oven te krijgen. En, man, wat kan zo'n stuk versgebakken cake smaken...
- tot de middag in bed gelegen met een onzinnig boek
- een machine was ingestoken en opgehangen
- een cake gebakken en lekker de rest van het deeg opgesnoept, ookal is dat eigenlijk niet toegestaan (rauwe eieren, weetuwel). En ja, 't is gelukt zonder de helft van het deeg op m'n buik te morsen. En ja, het lukte me nog nét om de cakevorm van onder de rommel achteraan uit de kast te vissen en de cake in en uit de oven te krijgen. En, man, wat kan zo'n stuk versgebakken cake smaken...
vrijdag 21 oktober 2011
Wat ik gisteren geleerd heb
Wat ik gisteren geleerd heb:
Niet alle vroedvrouwen behoren tot de borstvoedingsmaffia of verkeren aldoor in hogere sferen van het meest alternatieve gedachtengoed en aromatische geurkaarsen. Er zijn er ook die gewoon lekker praktisch denken, en lekker praktisch meedenken, en niet gruwen van flessenvoeding, maar gewoon lekker het beste van twee werelden willen helpen combineren. Moeders comfort boven alles.
Er bestaan meer houdingen dan ik dacht om tweelingen tegelijk aan de borst te leggen waarvan ik er eentje nu eens niet klasseer onder: melkkoe-praktijk. Wie weet lig ik dus binnenkort alsnog met twee kindjes tegelijk aan de borst en word ik nog een 'echte'.
Vroedvrouwen en gynaecologen verschillen op een aantal vlakken vreemd genoeg van mening waar je het niet zou verwachten: zo stelde m'n gyn voor om af te bouwen met de borstvoeding 'vanaf 4-5 maanden' (intro borstvoedingsmaffia?) en m'n vroedvrouw 'vanaf dat je het zelf beslist' (dank u!). En volgens m'n vroedvrouw (en mezelf) ligt de kleinste rechts onderaan en de grootste wat hoger met het hoofdje links naar beneden. En volgens m'n gyn ligt de kleinste links onderaan en de grootste dwars erover met het hoofdje rechts naar beneden. Beide hadden geen echo ter beschikking, maar moesten het doen met tastwerk en een 'angelsound'. Die van de vroedvrouw liet het helaas afweten (oud modelletje. Haar nieuw toestel was vorige week gestolen). Wat alleszins als een paal boven water staat, is dat ik rechtsboven, onder de ribben, het meeste stampjes voel. Wat logisch is als ik en m'n vroedvrouw gelijk hebben want dan zitten alle voetjes daar bijeen. Volgende week weer echo. Eens benieuwd wat het dan zal zijn.
Als je papieren moet laten invullen voor de mutualiteit door je werkgever, kan je het beter zelf doen. De eerste exemplaren raakten 'verloren in de post'. De tweede exemplaren ben ik zelf van werkgever naar sociaal secretariaat gaan brengen om daar aan de dossierbeheerder in kwestie alle uitleg en info te kunnen geven (dat hadden ze daar nog niet meegemaakt blijkbaar) en vandaag ben ik alles kunnen gaan ophalen om te merken dat er nog steeds fouten in staan. Het zit er dik aan te komen dat ik geen uitkering ga zien voor ik bevallen ben en ik ben nu al 10 weken thuis! Gelukkig ben ik een voorzienende meid en heb ik wat spaargeld opzij staan.
Ik ben hierdoor evenwel niet verbaasd dat m'n bloeddruk zo hoog was dat de verpleegster die twee keer testte. Ik was al blij dat m'n bloeddruk nog op de schaal was en het ding niet deed tiltslaan. Kijk, zo blijven we goedgezind rondlopen.
Ik ben niet verplicht om een epidurale verdoving te krijgen als ik dat niet wil. Ik mag proberen te bevallen zonder. Als een spoedkeizersnee nodig is, moet ik me er dan ook wel bij neerleggen dat ik onder volledige verdoving ga in plaats van onder plaatselijke via de epidurale.
Allerliefste slaagt er nog steeds in me te verrassen: hij heeft eindelijk 'Help, ik heb m'n vrouw zwanger gemaakt' (van Kluun) gelezen dat ik speciaal voor hem had gekocht. Meer nog: hij vindt dat ik blij moet zijn dat ik een epidurale verdoving kan krijgen terwijl zoveel arme Nederlandse vrouwen daar gewoon niet aan geraken omdat de anesthesist na 18u niet meer aanwezig is. 'Sneu' noemen ze dat daar dan in die situaties. Of 'rot'. Of gewoon echt 'kut'.
Wat ik vermoed sinds vandaag: als ik nu tijdens de bevalling zou durven vragen om een epidurale dat ik het m'n leven lang zal mogen aanhoren dat 'hahaha, en jij wou natuurlijk bevallen, hahaha.'
Niet alle vroedvrouwen behoren tot de borstvoedingsmaffia of verkeren aldoor in hogere sferen van het meest alternatieve gedachtengoed en aromatische geurkaarsen. Er zijn er ook die gewoon lekker praktisch denken, en lekker praktisch meedenken, en niet gruwen van flessenvoeding, maar gewoon lekker het beste van twee werelden willen helpen combineren. Moeders comfort boven alles.
Er bestaan meer houdingen dan ik dacht om tweelingen tegelijk aan de borst te leggen waarvan ik er eentje nu eens niet klasseer onder: melkkoe-praktijk. Wie weet lig ik dus binnenkort alsnog met twee kindjes tegelijk aan de borst en word ik nog een 'echte'.
Vroedvrouwen en gynaecologen verschillen op een aantal vlakken vreemd genoeg van mening waar je het niet zou verwachten: zo stelde m'n gyn voor om af te bouwen met de borstvoeding 'vanaf 4-5 maanden' (intro borstvoedingsmaffia?) en m'n vroedvrouw 'vanaf dat je het zelf beslist' (dank u!). En volgens m'n vroedvrouw (en mezelf) ligt de kleinste rechts onderaan en de grootste wat hoger met het hoofdje links naar beneden. En volgens m'n gyn ligt de kleinste links onderaan en de grootste dwars erover met het hoofdje rechts naar beneden. Beide hadden geen echo ter beschikking, maar moesten het doen met tastwerk en een 'angelsound'. Die van de vroedvrouw liet het helaas afweten (oud modelletje. Haar nieuw toestel was vorige week gestolen). Wat alleszins als een paal boven water staat, is dat ik rechtsboven, onder de ribben, het meeste stampjes voel. Wat logisch is als ik en m'n vroedvrouw gelijk hebben want dan zitten alle voetjes daar bijeen. Volgende week weer echo. Eens benieuwd wat het dan zal zijn.
Als je papieren moet laten invullen voor de mutualiteit door je werkgever, kan je het beter zelf doen. De eerste exemplaren raakten 'verloren in de post'. De tweede exemplaren ben ik zelf van werkgever naar sociaal secretariaat gaan brengen om daar aan de dossierbeheerder in kwestie alle uitleg en info te kunnen geven (dat hadden ze daar nog niet meegemaakt blijkbaar) en vandaag ben ik alles kunnen gaan ophalen om te merken dat er nog steeds fouten in staan. Het zit er dik aan te komen dat ik geen uitkering ga zien voor ik bevallen ben en ik ben nu al 10 weken thuis! Gelukkig ben ik een voorzienende meid en heb ik wat spaargeld opzij staan.
Ik ben hierdoor evenwel niet verbaasd dat m'n bloeddruk zo hoog was dat de verpleegster die twee keer testte. Ik was al blij dat m'n bloeddruk nog op de schaal was en het ding niet deed tiltslaan. Kijk, zo blijven we goedgezind rondlopen.
Ik ben niet verplicht om een epidurale verdoving te krijgen als ik dat niet wil. Ik mag proberen te bevallen zonder. Als een spoedkeizersnee nodig is, moet ik me er dan ook wel bij neerleggen dat ik onder volledige verdoving ga in plaats van onder plaatselijke via de epidurale.
Allerliefste slaagt er nog steeds in me te verrassen: hij heeft eindelijk 'Help, ik heb m'n vrouw zwanger gemaakt' (van Kluun) gelezen dat ik speciaal voor hem had gekocht. Meer nog: hij vindt dat ik blij moet zijn dat ik een epidurale verdoving kan krijgen terwijl zoveel arme Nederlandse vrouwen daar gewoon niet aan geraken omdat de anesthesist na 18u niet meer aanwezig is. 'Sneu' noemen ze dat daar dan in die situaties. Of 'rot'. Of gewoon echt 'kut'.
Wat ik vermoed sinds vandaag: als ik nu tijdens de bevalling zou durven vragen om een epidurale dat ik het m'n leven lang zal mogen aanhoren dat 'hahaha, en jij wou natuurlijk bevallen, hahaha.'
woensdag 19 oktober 2011
Twee bedjes
Vorig weekend hebben we de bedjes in elkaar gestoken. Twee nieuwe bedjes. Ja, ik had me laten overhalen om er toch nieuwe op m'n lijst te zetten. De wieg en het tweedehands bedje dat we van m'n zus gekregen hadden, zijn daarmee naar m'n ouders verhuisd. Zij konden ook wat extra gerief gebruiken want ze zijn van plan veel op de kindjes te passen en dan komt dat wel van pas.
En zo heeft m'n vader, die peter wordt van één van de kindjes, de bedjes van onze lijst gekocht.
En zo kwam het dat Allerliefste en ik vorig weekend tussen twee grote dozen met de vijzen in onze handen zaten van: hoe komt het toch dat dit altijd zoveel eenvoudiger lijkt dan het is? Ik met m'n dikke buik op een stoel. Hij tussen de stukken bed, met de tekstloze instructies in z'n hand (stijl Ikea, maar nog zoveel minder duidelijk... Waar halen ze die mensen toch die die instructieprenten tekenen?).
Ik wou schrijven 'na wat gesukkel lukte het toch om het eerste bedje in elkaar te zetten' maar dat dekt eigenlijk de lading maar half. De stukken werden echt alle kanten opgedraaid voor we aan de gaatjes geraakten waar die of die vijs of schroef in paste en dan moest dat weer ondersteboven om 't aan de andere kant vast te draaien en etc etc... Het was een mooie klucht al hielp het natuurlijk niet dat Allerliefste er behoorlijk non-conformistische ideeën op nahoudt wat instructieprentjes betreft...
En toen keken we naar de tweede doos die nog lag te wachten. Ik lachte een beetje: toch blij dat het er geen drie zijn, he? Allerliefste keek me wat verstrooid aan. We konden er niet echt aan ontsnappen. Aan het besef dat dit dus onze toekomst is: alles in het dubbel. Altijd. Zo met twee bedjes wordt dat ineens wel heel concreet. Ookal voel ik me wel trots, we waren er alletwee toch wel een beetje stil van.
Nu, meer dan een weekje later vind ik het Absoluut Fantastisch zo die twee bedjes te zien staan. Lekker tegen elkaar aangeschoven. Laat maar komen die twee. Wij staan klaar.
En zo heeft m'n vader, die peter wordt van één van de kindjes, de bedjes van onze lijst gekocht.
En zo kwam het dat Allerliefste en ik vorig weekend tussen twee grote dozen met de vijzen in onze handen zaten van: hoe komt het toch dat dit altijd zoveel eenvoudiger lijkt dan het is? Ik met m'n dikke buik op een stoel. Hij tussen de stukken bed, met de tekstloze instructies in z'n hand (stijl Ikea, maar nog zoveel minder duidelijk... Waar halen ze die mensen toch die die instructieprenten tekenen?).
Ik wou schrijven 'na wat gesukkel lukte het toch om het eerste bedje in elkaar te zetten' maar dat dekt eigenlijk de lading maar half. De stukken werden echt alle kanten opgedraaid voor we aan de gaatjes geraakten waar die of die vijs of schroef in paste en dan moest dat weer ondersteboven om 't aan de andere kant vast te draaien en etc etc... Het was een mooie klucht al hielp het natuurlijk niet dat Allerliefste er behoorlijk non-conformistische ideeën op nahoudt wat instructieprentjes betreft...
En toen keken we naar de tweede doos die nog lag te wachten. Ik lachte een beetje: toch blij dat het er geen drie zijn, he? Allerliefste keek me wat verstrooid aan. We konden er niet echt aan ontsnappen. Aan het besef dat dit dus onze toekomst is: alles in het dubbel. Altijd. Zo met twee bedjes wordt dat ineens wel heel concreet. Ookal voel ik me wel trots, we waren er alletwee toch wel een beetje stil van.
Nu, meer dan een weekje later vind ik het Absoluut Fantastisch zo die twee bedjes te zien staan. Lekker tegen elkaar aangeschoven. Laat maar komen die twee. Wij staan klaar.
zondag 16 oktober 2011
U vraagt, wij draaien: De Buik
Op verzoek van Lie: hier enkele foto's van De Buik (33w ver). Ongecensureerd en onbewerkt (behalve het zwarte blokje over m'n gezicht dan toch... Men weet nooit wie meeleest, he). En ook even m'n gêne opzij gezet over m'n striemen, maar bloot is 't net iets duidelijker, dacht ik.
Geen idee of deze foto's genoeg tonen. In het echt is 't nog steeds zoveel indrukwekkender (of dat denk ik toch)...
Geen idee of deze foto's genoeg tonen. In het echt is 't nog steeds zoveel indrukwekkender (of dat denk ik toch)...
Badpret
33 weken zwanger van een tweeling en ik kreeg het in mijn kop om een bad te willen nemen. Dat was geleden van vóór mijn zwangerschap. In het begin gruwde ik van het idee van een warm bad door de misselijkheid en daarna zag ik het mezelf gewoon niet meer doen met die dikke buik. Tot eergisteren. Ineens had ik Zin in een Bad. Eens geen lekkere douche, nee, ons bad in.
Omdat je met zo'n buik niet zomaar de trap naar boven ophuppelt en elegant in een heet sopje glijdt, werden er reeds aan tafel Plannen van Aanpak gesmeed. Na enig overleg was ik voldoende gerustgesteld dat het plan ook effectief kans van slagen had dus wij naar boven.
Allerliefste liet het bad vollopen terwijl ik me uit m'n kleren wurmde. Op een krukje naast het bad pelde ik tenslotte ook m'n steunkousen af en dan kon ik eindelijk in bad. Eén voetje erin. Zalig warm water. Net de juiste temperatuur. Maar ai, wat was dat bad glad, zeg. Nog nooit eerder gemerkt. (Memo to myself: antislipmat kopen.) Ik greep Allerliefste zijn arm vast voor ik m'n tweede voet ook in het bad durfde te zetten. En daar stond ik dan. Hoe moest ik op m'n kont geraken? Ik hikte een paar keer van 't lachen voor ik de eerste poging kon doen.
Bon, ik zal er geen tekeningetjes bij maken, maar met een soort lange glijbeweging waarbij ik zwaar op de randen van het bad leunde, en met de steun van Allerliefste lukte het me. En daar lag ik dan om meteen wat mankementen in ons Plan te vinden: te weinig water. M'n hele buik stak nog boven het schuim uit en lag zwaar op m'n longen en rug te drukken.
Allerliefste begreep m'n gehijg en gepuf gelukkig meteen (of m'n gewijs naar de kraan die buiten m'n bereik zat) en liet extra water in het bad stromen. Ok, ik lag erin. 'Ik' was gereduceerd tot een Gigantische Buik waarachter ik twee spillebenen zag steken. Meer was er van m'n lijf niet te zien. Het was een dolkomisch zicht. Was ik dit? Buik. Een buik die zelfs met een vol bad niet eens half onder 't water zat.
Allerliefste voerde intussen het Plan verder uit: hij zette een krukje naast het bad met m'n douchegel, shampoo, een beker, boek en gsm. Dit alles goed binnen handbereik. En nadat hij voor de grap nog een badeendje in m'n bad had gegooid, liet hij me alleen zodat ik lekker wat kon ontspannen in bad, met een boek.
Ha fijn, daar lag ik dus te genieten, in het gezelschap van een dobberend speelgoedbadeendje. Alhoewel, dat was toch een beetje frisjes aan die buik. Even wat schuim op smeren, dacht ik, dat isoleert een beetje. En jep, dat hielp inderdaad. Ik nam m'n boek erbij en begon wat te lezen. Drie pagina's verder lag het boek weer opzij. Dit werd toch te koud. Ik keek even rond en overliep m'n opties. Na enige twijfel greep ik m'n handdoek die ook binnen m'n bereik lag en legde die op m'n buik. Zorgvuldig proberend die het water niet te laten raken.
Ja, dat was beter. Weer m'n boek erbij. Twee pagina's verder lag het weer op het krukje. Ik moest me nog wassen en m'n haar nog wassen. Geen idee hoe ik dat moest flikken, maar me eerst wat ontspannen met dat boek zat er dus niet in. Ik trok en duwde me overeind tot ik rechtop in bad zat (oempf, m'n buik en m'n spillebenen vochten nu voor elke centimeter plaats. Daarom kopen sommige mensen die ronde of extra brede baden dus. Daarin zou wel plaats geweest zijn voor m'n nieuwe gebruikelijke zithouding: de wijdbeense zit).
Enfin, het wassen van lijf en haar lukte in deze nieuwe positie wel vlot (enfin, alle lichaamsdelen vanaf de buik naar boven toch). Ik kon nu ook aan de sproeikop gelukkig. Maar daar zat ik dan. Pfft... de pret was er nu wel een beetje af, ondanks het badeendje dat ik een paar keer zonder succes probeerde om te duwen. Het enige waar ik aan kon denken was: hoe moet ik hier weer uit geraken? Na wat getokkel op de badrand had ik er genoeg van.
'SCHAT?!'
Geen reactie.
'SCHAAAAT?!!'
Geen reactie.
Ik hoorde de televisie aanstaan beneden, maar geen beweging.
Dan maar de noodlijn erbij: m'n gsm. Even Allerliefste z'n gsm laten bellen. Rinkel. Televisie. Wat gerommel. Televisie. En dan uiteindelijk hoorde ik toch iets de trap opkomen.
Allerliefste stak z'n kop in de badkamer.
'Wat is er?'
Met een verzopen kop, Megabuik en twee armen die niet genoeg houvast vonden, zat ik daar: 'help... Ik wil eruit.'
(Allerliefste heeft me werkelijk op m'n voeten moeten hijsen. Mij lukte het gewoon niet. En de lachbui die simultaan losbarstte hielp uiteraard ook niet.)
De volgende badpret is met de tweeling niet meer in maar op de buik. Zoveel is zeker.
Omdat je met zo'n buik niet zomaar de trap naar boven ophuppelt en elegant in een heet sopje glijdt, werden er reeds aan tafel Plannen van Aanpak gesmeed. Na enig overleg was ik voldoende gerustgesteld dat het plan ook effectief kans van slagen had dus wij naar boven.
Allerliefste liet het bad vollopen terwijl ik me uit m'n kleren wurmde. Op een krukje naast het bad pelde ik tenslotte ook m'n steunkousen af en dan kon ik eindelijk in bad. Eén voetje erin. Zalig warm water. Net de juiste temperatuur. Maar ai, wat was dat bad glad, zeg. Nog nooit eerder gemerkt. (Memo to myself: antislipmat kopen.) Ik greep Allerliefste zijn arm vast voor ik m'n tweede voet ook in het bad durfde te zetten. En daar stond ik dan. Hoe moest ik op m'n kont geraken? Ik hikte een paar keer van 't lachen voor ik de eerste poging kon doen.
Bon, ik zal er geen tekeningetjes bij maken, maar met een soort lange glijbeweging waarbij ik zwaar op de randen van het bad leunde, en met de steun van Allerliefste lukte het me. En daar lag ik dan om meteen wat mankementen in ons Plan te vinden: te weinig water. M'n hele buik stak nog boven het schuim uit en lag zwaar op m'n longen en rug te drukken.
Allerliefste begreep m'n gehijg en gepuf gelukkig meteen (of m'n gewijs naar de kraan die buiten m'n bereik zat) en liet extra water in het bad stromen. Ok, ik lag erin. 'Ik' was gereduceerd tot een Gigantische Buik waarachter ik twee spillebenen zag steken. Meer was er van m'n lijf niet te zien. Het was een dolkomisch zicht. Was ik dit? Buik. Een buik die zelfs met een vol bad niet eens half onder 't water zat.
Allerliefste voerde intussen het Plan verder uit: hij zette een krukje naast het bad met m'n douchegel, shampoo, een beker, boek en gsm. Dit alles goed binnen handbereik. En nadat hij voor de grap nog een badeendje in m'n bad had gegooid, liet hij me alleen zodat ik lekker wat kon ontspannen in bad, met een boek.
Ha fijn, daar lag ik dus te genieten, in het gezelschap van een dobberend speelgoedbadeendje. Alhoewel, dat was toch een beetje frisjes aan die buik. Even wat schuim op smeren, dacht ik, dat isoleert een beetje. En jep, dat hielp inderdaad. Ik nam m'n boek erbij en begon wat te lezen. Drie pagina's verder lag het boek weer opzij. Dit werd toch te koud. Ik keek even rond en overliep m'n opties. Na enige twijfel greep ik m'n handdoek die ook binnen m'n bereik lag en legde die op m'n buik. Zorgvuldig proberend die het water niet te laten raken.
Ja, dat was beter. Weer m'n boek erbij. Twee pagina's verder lag het weer op het krukje. Ik moest me nog wassen en m'n haar nog wassen. Geen idee hoe ik dat moest flikken, maar me eerst wat ontspannen met dat boek zat er dus niet in. Ik trok en duwde me overeind tot ik rechtop in bad zat (oempf, m'n buik en m'n spillebenen vochten nu voor elke centimeter plaats. Daarom kopen sommige mensen die ronde of extra brede baden dus. Daarin zou wel plaats geweest zijn voor m'n nieuwe gebruikelijke zithouding: de wijdbeense zit).
Enfin, het wassen van lijf en haar lukte in deze nieuwe positie wel vlot (enfin, alle lichaamsdelen vanaf de buik naar boven toch). Ik kon nu ook aan de sproeikop gelukkig. Maar daar zat ik dan. Pfft... de pret was er nu wel een beetje af, ondanks het badeendje dat ik een paar keer zonder succes probeerde om te duwen. Het enige waar ik aan kon denken was: hoe moet ik hier weer uit geraken? Na wat getokkel op de badrand had ik er genoeg van.
'SCHAT?!'
Geen reactie.
'SCHAAAAT?!!'
Geen reactie.
Ik hoorde de televisie aanstaan beneden, maar geen beweging.
Dan maar de noodlijn erbij: m'n gsm. Even Allerliefste z'n gsm laten bellen. Rinkel. Televisie. Wat gerommel. Televisie. En dan uiteindelijk hoorde ik toch iets de trap opkomen.
Allerliefste stak z'n kop in de badkamer.
'Wat is er?'
Met een verzopen kop, Megabuik en twee armen die niet genoeg houvast vonden, zat ik daar: 'help... Ik wil eruit.'
(Allerliefste heeft me werkelijk op m'n voeten moeten hijsen. Mij lukte het gewoon niet. En de lachbui die simultaan losbarstte hielp uiteraard ook niet.)
De volgende badpret is met de tweeling niet meer in maar op de buik. Zoveel is zeker.
woensdag 12 oktober 2011
Oma van de Berg geniet met volle teugen
Tussen m'n positieve bloedtesten en m'n eerste echo ergens stond ik met m'n moeder te praten over hoe het verder moest na poging twee. Dat er positieve testen waren was een brandend geheim en m'n moeder haalde stiekem alle trucs uit de kast om me een uitspraak uit te lokken die de uitkomst van de testen zou prijsgeven, al had ik dat gelukkig maar al te goed in de gaten. Moeders, he. Haar geliefkoosde tactiek: een Goed Gesprek.
Dat Goed Gesprek was overigens best welkom. Ik zat nog lang niet op een roze wolk en m'n moeder, als ik het zo mag zeggen, is m'n heldin. Ze heeft borstkanker overleefd en is daarna samen met andere ex-kankerpatiënten wat bergjes gaan ophuppelen (kaliber Kilimanjaro, de kindjes van m'n zus kennen de Kilimanjaro dan ook als 'de Berg van Oma'). Ze heeft altijd wel wat gepaste woorden klaar. We vergeleken samen de toestand van m'n endometriose en ivf-behandelingen en haar tumor en behandelingen. Op het einde van het gesprek concludeerden we dat er toch zeer veel gelijkenissen waren daarin. Je hebt cystes of een tumor. Die wordt weggesneden/weggebrand/weggehormoond en/of weggerot met andere chemicaliën, daarna krijg je nog wat nabehandelingen met andere rotzooi die je lijf overhoop gooien en al die tijd zit je in de Grote Onzekerheid over het resultaat. Bij haar: zal ik dit overleven? Bij mij: zal ik een kindje krijgen? Ok, daarin zit wel een verschil natuurlijk (en ook in het ziek zijn vanzelfsprekend, laat staan dat mijn haar uitviel of de ziel uit m'n lijf kotste of zo). Maar toch weer één grote gelijkenis: voor haar: of ik dit nu wel of niet overleef: hoe wil ik dat leven dat me rest invullen? Bij mij: met of zonder kindje: hoe vul ik m'n leven hierna in? Om het met één term te benoemen die me altijd aan duffe catecheselessen doet denken of overtijdse Bond Zonder Naam kalenders: zingeving. Jawel.
Gisterenavond hadden we weer een Goed Gesprek. Ze vertelde over haar drie bevallingen in meer details dan ze er ooit over gepraat had en hoe het allemaal voor haar geweest is toen, in die drie jaar dat ze als jonge twintiger drie kindjes op een rij kreeg. En ik ben zelden zo blij geweest om zo wat gore details over m'n eigen geboorte te horen (en die van m'n broer en zus). We komen verdorie van ver. Alletwee. Zij dat ze er nog steeds is. En ik dat ik nu zwanger ben... Wat een weg...
(Dat maakt ook dat we samen maar al te graag onze tijd nemen voor een stukje taart of grote coupe ijscreme, een nestje inrichten voor die twee die onderweg zijn en eindeloos kunnen roddelen over mensen-die-het-niet-snappen en dat toch bijzonder jammer vinden. En dan lachen we dat wij een geweldig efficiënte vaccinatie kregen tegen die stress van zo'n materialistisch en kortzichtig leven alvorens we ons een nieuw idioot doel stellen zoals voor de lol eens meedoen aan de dodentocht of zo.)
(M'n zwangerschap maakt ook dat ik ze zelden zo enthousiast heb gezien, m'n moeder. En als ik zie hoe dol de kindjes van m'n zus zijn op Oma van de Berg... Man, da's genieten. Laat die gore details dus maar komen, da's wel 't minste...)
Dat Goed Gesprek was overigens best welkom. Ik zat nog lang niet op een roze wolk en m'n moeder, als ik het zo mag zeggen, is m'n heldin. Ze heeft borstkanker overleefd en is daarna samen met andere ex-kankerpatiënten wat bergjes gaan ophuppelen (kaliber Kilimanjaro, de kindjes van m'n zus kennen de Kilimanjaro dan ook als 'de Berg van Oma'). Ze heeft altijd wel wat gepaste woorden klaar. We vergeleken samen de toestand van m'n endometriose en ivf-behandelingen en haar tumor en behandelingen. Op het einde van het gesprek concludeerden we dat er toch zeer veel gelijkenissen waren daarin. Je hebt cystes of een tumor. Die wordt weggesneden/weggebrand/weggehormoond en/of weggerot met andere chemicaliën, daarna krijg je nog wat nabehandelingen met andere rotzooi die je lijf overhoop gooien en al die tijd zit je in de Grote Onzekerheid over het resultaat. Bij haar: zal ik dit overleven? Bij mij: zal ik een kindje krijgen? Ok, daarin zit wel een verschil natuurlijk (en ook in het ziek zijn vanzelfsprekend, laat staan dat mijn haar uitviel of de ziel uit m'n lijf kotste of zo). Maar toch weer één grote gelijkenis: voor haar: of ik dit nu wel of niet overleef: hoe wil ik dat leven dat me rest invullen? Bij mij: met of zonder kindje: hoe vul ik m'n leven hierna in? Om het met één term te benoemen die me altijd aan duffe catecheselessen doet denken of overtijdse Bond Zonder Naam kalenders: zingeving. Jawel.
Gisterenavond hadden we weer een Goed Gesprek. Ze vertelde over haar drie bevallingen in meer details dan ze er ooit over gepraat had en hoe het allemaal voor haar geweest is toen, in die drie jaar dat ze als jonge twintiger drie kindjes op een rij kreeg. En ik ben zelden zo blij geweest om zo wat gore details over m'n eigen geboorte te horen (en die van m'n broer en zus). We komen verdorie van ver. Alletwee. Zij dat ze er nog steeds is. En ik dat ik nu zwanger ben... Wat een weg...
(Dat maakt ook dat we samen maar al te graag onze tijd nemen voor een stukje taart of grote coupe ijscreme, een nestje inrichten voor die twee die onderweg zijn en eindeloos kunnen roddelen over mensen-die-het-niet-snappen en dat toch bijzonder jammer vinden. En dan lachen we dat wij een geweldig efficiënte vaccinatie kregen tegen die stress van zo'n materialistisch en kortzichtig leven alvorens we ons een nieuw idioot doel stellen zoals voor de lol eens meedoen aan de dodentocht of zo.)
(M'n zwangerschap maakt ook dat ik ze zelden zo enthousiast heb gezien, m'n moeder. En als ik zie hoe dol de kindjes van m'n zus zijn op Oma van de Berg... Man, da's genieten. Laat die gore details dus maar komen, da's wel 't minste...)
maandag 10 oktober 2011
Familie Eigenzinnig
Er heeft een lotgenootje aangekondigd dat ze zwanger is. Enfin, ik wist het al wat langer. Ze heeft het aangekondigd aan haar familie, nu ze de 12w grens overgestoken is. Ik ben superblij voor haar. Ook blij dat ze me in geuren en kleuren erbij vertelde hoe ze de aankondiging deed: heel origineel met een zelfgemaakte t-shirt en een kool met een strikje rond. Ja, zo vertelde ze aan mij en enkele andere lotgenootjes, 't is misschien een ideetje voor jullie (voor als het lukt of voor bij de volgende). Heel goedbedoeld allemaal.
Maar toch, heel even, wrong er iets. Mijn aankondiging is helemaal niet zo'n groot feest geweest. (We wisten toen helemaal nog niet of de kleinste het zou halen, he, en of het niet toch nog allemaal op een miskraam zou uitdraaien, maar konden de aankondiging niet langer uitstellen omdat m'n buik zich niet meer liet wegstoppen). Niet dat ik er dagelijks tranen om laat, maar toch. De roze wolk arriveerde met heel wat vertraging. Die moest ergens op een trein staan wachten, denk ik. En ergens vind ik dat gewoon een beetje jammer.
Daarom ben ik ook zo trots op deze twee: Paul en Ovide (Ovide is maar een 'tijdelijke' naam. We vonden niks anders, dus alle suggesties zijn zeker welkom!) Zelf gemaakt met de hulp van vriendin L. Iets uniek om aan onze unieke tweeling te geven.
En daarom ben ik ook zo megatrots op onze doopsuiker. Geen potjes of prefab doosjes van bij de AVA, geen op een internetsite bestelde 'originele' doopsuiker-pardon-koekjes/zeepjes/speeltjes. Nee, helemaal zelf bedacht wat ik wou hebben (ok, het zijn geen zelfgemaakte zakjes geworden, want met m'n buik kan ik niet meer lang genoeg aan tafel zitten knippen en naaien), dat gaan zoeken en er een kleine persoonlijke touch aan gegeven. Ik ga jullie verder nog wat in spanning houden, maar wat al af is, is wel echt tof al zeg ik het zelf.
En met de geboortekaartjes gaat het dezelfde goeie kant op. (Het zoeken van een leuk tekstje om erop te zetten, waarbij Allerliefste wat vrolijke ska-muziek opzette kwestie van wat inspiratie op te doen, lokte zoveel gestamp uit in m'n buik dat ik vrees dat er minstens ééntje zich toch nog heeft gedraaid ookal was dat volgens m'n gyn quasi onmogelijk... En Allerliefste maar trots wezen dat zíjn muziek zoveel reactie uitlokte. Dat belooft...)
Het feestje dat ik gemist heb bij de aankondiging zal dubbel en dik ingehaald worden bij de geboorte en erna.
Ik doe dit op Mijn Manier. En met een al even gelijkwaardige en gezonde dosis eigenzinnigheid van Allerliefste erbij belooft dat een mooie toekomst.
Maar toch, heel even, wrong er iets. Mijn aankondiging is helemaal niet zo'n groot feest geweest. (We wisten toen helemaal nog niet of de kleinste het zou halen, he, en of het niet toch nog allemaal op een miskraam zou uitdraaien, maar konden de aankondiging niet langer uitstellen omdat m'n buik zich niet meer liet wegstoppen). Niet dat ik er dagelijks tranen om laat, maar toch. De roze wolk arriveerde met heel wat vertraging. Die moest ergens op een trein staan wachten, denk ik. En ergens vind ik dat gewoon een beetje jammer.
Daarom ben ik ook zo trots op deze twee: Paul en Ovide (Ovide is maar een 'tijdelijke' naam. We vonden niks anders, dus alle suggesties zijn zeker welkom!) Zelf gemaakt met de hulp van vriendin L. Iets uniek om aan onze unieke tweeling te geven.
En daarom ben ik ook zo megatrots op onze doopsuiker. Geen potjes of prefab doosjes van bij de AVA, geen op een internetsite bestelde 'originele' doopsuiker-pardon-koekjes/zeepjes/speeltjes. Nee, helemaal zelf bedacht wat ik wou hebben (ok, het zijn geen zelfgemaakte zakjes geworden, want met m'n buik kan ik niet meer lang genoeg aan tafel zitten knippen en naaien), dat gaan zoeken en er een kleine persoonlijke touch aan gegeven. Ik ga jullie verder nog wat in spanning houden, maar wat al af is, is wel echt tof al zeg ik het zelf.
En met de geboortekaartjes gaat het dezelfde goeie kant op. (Het zoeken van een leuk tekstje om erop te zetten, waarbij Allerliefste wat vrolijke ska-muziek opzette kwestie van wat inspiratie op te doen, lokte zoveel gestamp uit in m'n buik dat ik vrees dat er minstens ééntje zich toch nog heeft gedraaid ookal was dat volgens m'n gyn quasi onmogelijk... En Allerliefste maar trots wezen dat zíjn muziek zoveel reactie uitlokte. Dat belooft...)
Het feestje dat ik gemist heb bij de aankondiging zal dubbel en dik ingehaald worden bij de geboorte en erna.
Ik doe dit op Mijn Manier. En met een al even gelijkwaardige en gezonde dosis eigenzinnigheid van Allerliefste erbij belooft dat een mooie toekomst.
zaterdag 1 oktober 2011
Doe normaal (over borstvoeding)
Toevallig stootte ik op dit opiniestukje (zie link hieronder). Het trok m'n aandacht want ik ben zo'n twijfelaar. Ik weet niet of ik wel borstvoeding kan of ga willen geven. Punt één: ik kon het me tot voor kort niet echt voorstellen dat ik een kindje aan de borst zou hebben hangen en ik wist niet hoe ik me bij dat idee moest voelen. (Of liever: ik heb daar lang gewoon niet bij stil gestaan. Zwanger raken op zich was al een hele klus dat ik zelfs niet verder vooruit wou kijken. Lang heb ik zoiets gehad van: 'we zien wel hoe 't komt en loopt'.) Op dit punt begin ik stilaan wel bij te draaien hoe verder m'n zwangerschap vordert. Punt twee: 't is een tweeling, he. Hoe doe je dat met twee kindjes? Mijn zus bijv. wisselde halverwege een voeding telkens van borst als ze haar kindje voedde, zodat 't kindje aan de twee borsten had gehangen bij iedere voeding. Moet ik dan kindje 1 aan de linkerborst hangen en daarna (of tegelijkertijd) kindje 2 aan de rechterborst, tot ze alletwee voldaan zijn en m'n borsten 'leeg'? Of is het geen slecht idee om ze tussendoor eens om te wisselen, zeker als je ze na elkaar voedt (kwestie dat je borst die 't langste moet wachten niet barst in tussentijd)? Wat voor een borstendans krijg je dan, zeg?
En zelfs de literatuur helpt me amper een stap verder (zie ook enkele posts geleden). Het enige wat je overal hoort en leest, is inderdaad: 'borstvoeding is het beste!' Maar daarom niet het gemakkelijkste. En waar ik hoopte op wat steun te vinden in dit stukje dankzij die titel, voel me nu alweer schuldig als ik zelfs maar flessenvoeding overweeg... ('Dat borstvoeding geen voordelen heeft, maar melkpoeder risico's?' slik...)
En het is nog verder zoeken naar info en getuigenissen over combinatiemogelijkheden (ook in dit stukje: 0,0 info daarover). Het lijkt me namelijk wel handig en fijn om telkens maar één kindje de borst te geven en de ander een flesje 'poedermelk'. Zo kan a) de papa ook helpen met 't voeden en b) heb ik tenminste m'n aandacht en tijd helemaal vrij voor 't kindje aan de borst en c) heb ik ook nog af en toe een moment dat m'n blouse weer dicht kan. Maar doordat ik er zo weinig over vind, lijkt het wel of dit één of ander duister geheim betreft en vooral niet mag verspreid worden dat er vrouwen zijn die combineren (zowel bij één- als meerlingen en van in het begin, niet om af te bouwen, that is). Dan maar een oproepje lanceren op een forum (en hier uiteraard: alle tips zijn welkom!)
Het komt toch telkens neer op het vinden van je eigen weg, he. Die weg waar jij en je kindje(s) je goed bij voel(t)(en) en die voor alle betrokken partijen werkt. Compromissen sluiten. Ha, gelukkig hebben we daar wel kaas van gegeten in België. Ik weet één ding: ik hoef echt geen overenthousiaste vrijwilligster aan m'n kraambed te hebben die een rondedansje afsteekt voor godin De Borst. Met de beide voeten op de grond met een gefundeerde uitleg en motivatie mag ook, dank u. Het is niet omdat ik m'n kindjes graag betuttel, dat u mij moet betuttelen.
Doe normaal over borstvoeding - De Gedachte - De Morgen
En zelfs de literatuur helpt me amper een stap verder (zie ook enkele posts geleden). Het enige wat je overal hoort en leest, is inderdaad: 'borstvoeding is het beste!' Maar daarom niet het gemakkelijkste. En waar ik hoopte op wat steun te vinden in dit stukje dankzij die titel, voel me nu alweer schuldig als ik zelfs maar flessenvoeding overweeg... ('Dat borstvoeding geen voordelen heeft, maar melkpoeder risico's?' slik...)
En het is nog verder zoeken naar info en getuigenissen over combinatiemogelijkheden (ook in dit stukje: 0,0 info daarover). Het lijkt me namelijk wel handig en fijn om telkens maar één kindje de borst te geven en de ander een flesje 'poedermelk'. Zo kan a) de papa ook helpen met 't voeden en b) heb ik tenminste m'n aandacht en tijd helemaal vrij voor 't kindje aan de borst en c) heb ik ook nog af en toe een moment dat m'n blouse weer dicht kan. Maar doordat ik er zo weinig over vind, lijkt het wel of dit één of ander duister geheim betreft en vooral niet mag verspreid worden dat er vrouwen zijn die combineren (zowel bij één- als meerlingen en van in het begin, niet om af te bouwen, that is). Dan maar een oproepje lanceren op een forum (en hier uiteraard: alle tips zijn welkom!)
Het komt toch telkens neer op het vinden van je eigen weg, he. Die weg waar jij en je kindje(s) je goed bij voel(t)(en) en die voor alle betrokken partijen werkt. Compromissen sluiten. Ha, gelukkig hebben we daar wel kaas van gegeten in België. Ik weet één ding: ik hoef echt geen overenthousiaste vrijwilligster aan m'n kraambed te hebben die een rondedansje afsteekt voor godin De Borst. Met de beide voeten op de grond met een gefundeerde uitleg en motivatie mag ook, dank u. Het is niet omdat ik m'n kindjes graag betuttel, dat u mij moet betuttelen.
Doe normaal over borstvoeding - De Gedachte - De Morgen
Abonneren op:
Posts (Atom)