vrijdag 8 juli 2011

Dwarsliggers

Gisteren nog eens echo gehad. Ik ben nu 16w ver en ze zijn nog steeds alive'n'kickin'. 'Ze' kunnen twee jongens of twee meisjes zijn. De gynae weet al wat ze zijn. Allerliefste wou het nog niet weten, dus zei ze nog niks. Ik loop al twee-drie weken rond met een sterk voorgevoel maar ik zeg lekker niks.

Ze zijn perfect. Met armpjes en beentjes en prachtige gezichtjes die je zo mooi in profiel op de echo kan zien. En ze liggen lekker dwars waardoor de gynae niet alles heel goed kon zien. Zelfs schudden met m'n buik lokte enkel wat gewuif en afwerende gebaren uit, geen gedraai.

Ze wou vooral kijken naar de navelstreng van de kleinste van de twee. Daar lijkt wat mee te zijn. Iets onschuldigs dat meteen kan verklaren waarom de kleinste de kleinste is. Al kon ze haar bezorgde frons niet goed verbergen. Volgende week moet ik weer terug en de week daarna misschien weer en zo verder tot ze 'een aantal zaken' hebben kunnen uitsluiten. We zijn er namelijk nog niet. We staan nog voor een aantal mogelijke scenario's (als ik het goed begrepen heb):

Het gevreesde tweeling transfusie-syndroom, of 'twin-to-twin' transfusiesyndroom treedt op. Dit, in eenvoudige woorden, betekent dat één van de twee begint te 'teren' op de ander. Dit is mogelijk want hun bloedbanen zijn niet alleen in contact met de mijne, maar ook met elkaar door de gedeelde placenta. Het is mogelijk dat dit de kleinste nu al parten speelt, die heeft namelijk ook minder vruchtwater dan de ander (ook geen goed teken). En dat zou heel erg slecht nieuws zijn, want hoe vroeger dit optreedt, hoe kleiner de kansen op een goede afloop, als ik het goed begrepen heb.

Het 'onschuldige' probleempje met de navelstreng blijkt niet zo onschuldig te zijn. Geen idee wat ons dan allemaal te wachten staat. Ik heb de naam van het syndroom (uiteraard heeft het ook een naam) niet kunnen onthouden en dus heb ik het nog niet kunnen opzoeken voor wat meer info. Maar da's toch niet nodig, he? 't Is toch onschuldig? Toch?

Er is helemaal niks aan de hand, en de kleinste is gewoon wat kleiner. Punt. Kan toch ook? (Even m'n best doen om de bezorgde blik van de gynae te vergeten...)

Dat zijn de scenario's en mijn verstand houdt de eerste twee zover mogelijk buiten m'n gedachten.

Mijn dromen, da's andere koek natuurlijk. Geen verstand aanwezig daar om de dingen wat tegen te houden. En dan begint het malen: wat als? Wat als? Wat als? Als een mantra voor nachtmerries.

Overdag zeg ik tegen iedereen dat ik er gerust in ben. Iedereen doet zo blij en vrolijk voor me. 's Avonds wrijf ik over m'n dikker wordende buik om die twee te zeggen dat ze moeten blijven groeien. En dat ze elkaar wat ruimte en voldoende vruchtwater moeten geven.

Het lijkt soms absurd dat de mensen zo blij en vrolijk doen. En toch doe ik steeds vaker mee, soms tot m'n eigen stomme verbazing (het geld dat ik al gespendeerd heb aan zwangerschapskleren! Ook onder het motto: 'het onderste uit de kan halen nu het kan'). Gisteren hebben we voor het eerst een lijstje gemaakt met mogelijke namen, Allerliefste en ik. Onbezonnen. Lachend. Het leek ineens zo'n gepast moment na de laatste echo. Al bedacht ik me daarnet, toen ik m'n steunkousen aan het ophangen was na een vlug wasje (en na een dagje vechten tegen doemscenario's), dat ik er gewoon van moet profiteren zodat het kan, gelijk welk scenario het wordt. Nu ben ik zwanger. Nu mag ik gewoon dromen en genieten van de kindjes in m'n buik. Gewoon genieten van elke dag dat ik ze bij me heb. Wat het ook is dat de kleinste zou parten spelen, ik kan er toch absoluut niks aan veranderen...

8 opmerkingen:

  1. Ik blijf voor je duimen dat alles verder vlot verloopt en dat je niet voor doemscenario's komt te staan. En ga zeker niet rondsnuffelen op i-net, je gaat je alleen maar meer ongerust maken, wat inderdaad niet de bedoeling is.
    Want jij moet nu volop genieten en dromen van de kindjes in je buik! Nu kan je dat en mag je dat! Lekker doen en niet teveel zorgen maken!
    Alles komt ok!

    Liefs X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind het heel erg om dit te lezen. Tweelingverhalen knijpen sowieso mijn keel toe, dat weet je. Hopelijk komt alles goed en mag je 2 gezonde kindjes ontvangen.
    Ik gok op meisjes.'k Weet ook niet waarom... Gewoon... 2 meisjes lijkt me wel wat voor jou ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het komt wel goed. Ik duim voor jou, ook al ken ik jou van het volgen enkel. Koester die twee maar.. én geniet van iedere dag...

    Christel

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hej Marit,

    lastig zo he... Je bent natuurlijk gelukkig en hoopvol en je probeert te genieten en die doemscenario's uit je hoofd te bannen. Maar helemaal weg krijg je ze misschien niet echt, of niet altijd. En al dat vrolijk en blij gedoe, het ene moment kan je goed mee en het andere niet. Helemaal onbezorgd kan je niet zijn, en dat lijkt me heel erg normaal! Maar als ik dit zo lees, denk ik echt wel dat je het gewoon goed doet, op jouw manier, en zoals ik dat zelf altijd schrijf op m'n blog: je moet echt gewoon je eigen manier zoeken en je eigen aanvoelen volgen. En als het je lukt om te lachen en te genieten, is dat echt super. Je kan er inderdaad niks aan veranderen, en geloof me vrij: continue paniek is echt niet fijn! En het helpt ook niet... Dus geniet, en wat komt zal komen. En ik duim ondertussen echt heel erg mee dat alles goed komt met jouw twee kleine bengeltjes!
    Trouwens een kleine tip: het is echt veeeeeeeeeel leuker om te weten wat het wordt!! Sinds vorige week weten wij het ook (ik ben er nog niet over uit of ik dat ga delen met blogland...) en alles verandert echt. Die baby wordt veel meer een persoontje, het wordt concreter, en ik voelde me plots zoveel gelukkiger en zo. Ik zie echt geen enkel nadeel van het weten, dus probeer je ventje maar te overtuigen!

    Alleszins toitoitoi voor die twee!! Ik duim! Hou ons zeker op de hoogte he!

    Dikke knuffel!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zie ik zomaar mijn blogje tussen je links staan, dus ik durf ook te reageren :-)

    Sterkte de komende weken. Ik kan me niet voorstellen hoe het is nu weer te moeten wachten.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik voel twijfel, maar ook zeer veel kracht en berusting komen uit je bericht. Sterk Marit, echt! Leven in het nu en aanvaarden hoe het nu loopt want inderdaad veel kun je er op dit ogenblik niet aan veranderen. Natuurlijk heb je wel in de hand hoe je er mee omgaat en dat vind ik echt top van jou! Ik blijf mee duimen en ik hoop ook dat de gyn binnenkort 'een aantal zaken kan uitklaren' !

    groetjes

    Tober

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Of ze nu in je buik zitten, in hun bedjes liggen of naar school gaan: doemscenario's blijven komen en gaan. Ze kunnen je totaal overvallen en verlammen - want het gaat om je kind! - en vanaf dat je zwanger bent, ben je moeder. Mét de zorgen, maar ook mét die immense liefde. Ook nu al :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik heb het altijd geweten voordat de dokter het ons zei. Ik kon het geslacht vrij snel zien, ook omdat ik korter bij die monitor stond dan mij vrouw. Als je het nu weet of niet, dat maakt niet veel uit. Misschien is dat wel iets gemakkelijker voor het kiezen van de namen.

    BeantwoordenVerwijderen