Aaaaaaaargh

Ik ga iets doen dat ik hier nog nooit gedaan heb: ik ga een stukje schrijven en meteen posten. Maar dit moet van m'n hart en wel nù.

Ik vraag MET AANDRANG dat de paar vriendinnen van mij die hier meelezen hier ABSOLUUT hun mond over houden, want dit gaat over een nicht van mij die jullie mogelijk ook kennen. Dus aub, ik vertrouw op jullie.

Wat is er gebeurd? Wel, het is vrijdagavond, ik ben alleen thuis (Allerliefste is naar een festival) en dus nodigde mijn moeder mij uit om te komen eten. Altijd heel welkom want ik heb amper fut om naar de tv te kijken, laat staan om voor mezelf te koken, zeker als ik thuiskom van 't werk...

En bon, alles was gezellig. Ik plof meteen neer in de zetel, languit, en kijk wat tv en babbel wat met m'n pa over koetjes en kalfjes. Lekker fijn. Komt even later mijn moeder thuis die na de gewone hoe-gaat-het-ermee en hoe-was-het-op-het-werk en nog zo wat van die algemeenheden dit zegt:
'Zeg, heb je het al gehoord over nicht X?'
'Euh ja, die gaat trouwen. So?'
'Nee, niet dat.' Ok. Say no more. Ik snap het al. Uiterst, en ik bedoel uiterst gelaten, mat, vlak, zeg ik: 'ze is zwanger'.

Hint Hint. Ik bid hier in stilte dat ik het fout heb of hou er alsjeblief gewoon verder je mond over. Maar nee hoor, zoveel geluk mag ik niet hebben. Ze is inderdaad zwanger. En da's niet alles: ze is – let wel – 6 WEKEN zwanger en het gaat de familie al rond! En misschien erger nog: mijn ma ratelt er maar over door.
Uiteraard geef ik daar een niet zo lieve opmerking over, waarop mijn ma gewoon eraan toevoegt dat ze op dezelfde dag als ik zal moeten thuisblijven! Bijna alsof ze wilt zeggen: wat een grappig toeval, he? (Over wanneer ik thuis zal moeten blijven, schrijf ik later nog wel)
Gelukkig voor haar wilt ze eigenlijk verklaren waarom ze het zo vroeg al verteld heeft: ze werkt met kinderen en moet dus al snel thuisblijven en dus had ze het dan maar al gezegd aan haar moeder die haar naam nog eens waar gemaakt heeft als Tante Tamtam. Waarschijnlijk weten ze het al tot in Timboektoe intussen.

En nu? Wat is hier zo bijzonders aan? Ik ben, maar echt, WAANZINNIG jaloers. Ik heb altijd gezegd dat ik absoluut díe nicht voor wou zijn. Ze is maar een dik jaar jonger dan mij en sinds mensenheugnis speelt er al een rivaliteit tussen ons over... Alles. Waarom? Geen idee. Ik had gewoon altijd het gevoel dat zij jaloers was op mij en kon me nooit aan de indruk onttrekken dat ze zich met mij vergeleek, en als reactie haar neus de hoogte in stak van ik-ben-toch-cooler-beter-mooier-etc waarna ik dan weer zoiets kreeg van 'ha, nee, he, zo niet.' En zo is dat begonnen en nooit meer echt voorbij gegaan.

Stom natuurlijk, maar zo moeilijk om te doorbreken. En dat was dus m'n grootste vrees: ik wou haar wel voorblijven in de Dingen. Zo is het altijd geweest (op de trouwaankondiging na, maar die mocht ze hebben).

En dan vindt mijn ma dat ik niet zo jaloers moet zijn.
Wablieft? Mijn nicht is nog geen jaar samen met haar lief!
Maar nee, het toetje moet nog komen: tot overmaat van ramp vond mijn bloedeigen moeder het nodig om me te proberen duidelijk te maken dat ze het eigenlijk nog niet zo gepland had. Ze ging blijkbaar naar de gynaecoloog om haar spiraaltje weg te laten halen en wou het eerst nog wat tijd geven en...

EXCUSEER???

Moet dit mij troosten?!?

Ik heb zin om hier een potje bijeen te schreien, daar hebben jullie geen gedacht van. Of misschien wel. Zeg me aub dat het helemaal niet erg is dat ik hier rond en zwanger zit, en STIKJALOERS ben op m'n nicht die enkel ging trouwen volgend jaar. Die niet vier-vijf maanden na mij ook een kind ter wereld ging zetten.

En terwijl zij binnenkort thuis zal zijn en nog 8 maanden vrolijk zal kunnen rondhuppelen, zal ik binnenkort teveel walvis-achtige proporties hebben aangenomen om ook nog maar iets te ondernemen en in plaats van dat de mensen naar mijn buik kijken van 'oh, die is zwanger' de blikken moeten slikken van 'oh jeetje... zij liever dan ik, wat een Immense Buik' en tegen de tijd dat ik moet bevallen zowat vergroeid zijn met de zetel terwijl zij nog steeds facebook zal overladen met kirrende berichtjes over dat groeiende wondertje in haar. (Facebook is bij deze een No Go Aera. Ik wil er nu echt niks over lezen.)

Waarop mijn moeder verontwaardigd: 'en ze was nog wel zo blij voor jou'.
Ongetwijfeld ja. Ik was ook in de wolken voor haar met haar huwelijksaankondiging. Maar dat was daarom nog geen vrijgeleide voor dit...

Mensenlief, het is wel duidelijk: het is niet omdat ik zwanger ben dat die hele MMM-rotzooi zomaar vergeten is. Ik heb dan misschien 'maar' twee jaar moeten proberen, nooit miskramen gehad en slechts twee IVF pogingen nodig gehad (en een operatie, en 4 maanden menopauze,...) om hier te geraken, maar hej, vorig jaar zat ik nog bij mijn ma te huilen dat ik in plaats van dat maandelijkse Niks bijna nog liever een miskraam zou hebben omdat ik dan tenminste wist dat er Iets mogelijk was. Dat ik toch nog ergers normaal was. En dat ben ik ook nog niet vergeten.
En dit nieuws snijdt echt ontzettend diep. En plots hebben de mensen geen begrip meer.