Ha, met al mijn assertieve voornemens naar mijn afspraak vertrokken. Vol goede moed naar de balie. Van de balie naar een geheel nieuwe wachtzaal in een tot nu toe nog onbezocht deel van het ziekenhuis. In de wachtzaal al niet zeker over welk bakje ik mijn papier in moest deponeren. Een vrouw die vlakbij zit, zag me twijfelen en hielp: 'voor de zwangeren is het dat bakje'. Rood als een pioen stak ik mijn papier in het juiste bakje en mompelde iets als 'dank u'. Zag ze het al? Of had ze het gewoon door omdat ze zelf had moeten zoeken?
Ik ging zitten, was nog veel te vroeg dus installeerde ik me al voor een lange wachttijd. Ze overvielen me dus compleet toen ze me nog geen vijf minuten later al riepen. Ik kreeg een potje in de hand geduwd en werd de weg naar de wc gewezen. Pas toen de verpleegster mijn aarzeling zag (en afwezige buik) zei ze: 'oh sorry, 't is uw eerste keer zeker?' En legde ze me uit wat er hier van mij verwacht wordt en welke tests ze doen voor ik bij de gynae binnen mag.
Nu moet je weten dat ik naast een ding met ziekenhuishemdjes en baxters, ook een fameus Ding heb met potjes waarin men 'even' een plasje moet doen. Heb ooit een klein en vooral vreselijk gênant accidentje gehad toen ik bij de dokter in zo'n vreselijk klein potje moest plassen en sindsdien... Nou ja, laat ons maar zeggen dat ik nog veel liever voor een baxter had getekend op dat moment. Na wat gesukkel ging het dan toch al denk ik dat die verpleegster stilaan op het punt was gekomen te vragen of ik nog wel okee was (niet flauwgevallen? Niet onwel geworden?...). Ze kon een blik van opluchting niet verbergen toen ik buiten kwam.
En als illustratie over hoe erg dat 'Ding' is: meteen erop werd ik aan een bloeddrukmeter gehangen. Ik haalde vlot 15,6 op 8. Jeej...
Goed, eens dat achter de rug werd ik weer op een stoel geduwd. Links van mij een vrouw met een flinke buik. Rechts van mij een andere bolle buik. Mijn assertiviteit was nergens meer te bekennen. Ik zat daar ineens te vechten tegen de emoties. De verpleegster had me nog mijn zwangerschapskalender en een mapje vol informatie in de handen geduwd. Een jaar geleden zat ik op het werk tussen twee zwangere collega's (die me dat nieuws op één en dezelfde dag brachten, in een kwartiertje tijd, en op een boertige manier ('oh, wist je het nog niet? Ik heb het toch al gezegd? Oh nee, je was er toen niet! (in een team van 6 man, he)), dezelfde dag overigens dat ik mijn eerste telefoontje had gepleegd naar 't Centrum), op dat werk zat ik een jaar geleden naar de zwangerschapskalender te kijken die één van die twee collega's had meegenomen. Ze wou het eens tonen. 't Kon mogelijk dienen als illustratiemateriaal voor een project waar we mee bezig waren. En, voegde ze er vrolijk aan toe: 'ik kijk er thuis toch niet naar. Al die info waar ze mee naar uw kop slingeren! Pff!'
Het zal jullie dan ook niet verwonderen dat toen ik binnengelaten werd bij de dokter, mijn gynae, een gynae in de 'goeie' afdeling van het ziekenhuis, en overigens een uiterst sympathiek ogende vrouw, ik spontaan in tranen uitbarstte. Dat was ze duidelijk niet gewend. Ik moest een paar pogingen ondernemen om 'IVF' te mompelen toen haar frank wel ergens viel, denk ik.
Bon, toen ik na een minuutje of twee genoeg op adem was gekomen, en ze mijn dossier had kunnen oproepen (waar ongetwijfeld meteen 'mevrouw is zeer geëmotioneerd' aan werd toegevoegd), konden we deftig overlopen van waar ik kwam en waar ik me aan kan verwachten. Mijn hele medische voorgeschiedenis in 't ziekenhuis passeerde de revue vanaf mijn appendix-operatie op m'n 10de. Beetje overdreven misschien, maar het kalmeerde me als niks anders.
Dan gaf ze nog een pak uitleg over (tweeling)zwangerschappen en waarom bepaalde dingen zijn zoals ze zijn (zoals de Regels van het Ziekenhuis, ofte het Beleid). Ze legde uit waarom het echt niet nodig was om een echo vroeger te doen dan die die gepland stond, en waarom er zo'n groot verschil op de tweede en derde echo kon zitten ookal zat er maar een dikke dag tussen. En toen ik haar er voorzichtig op wees dat mijn geplande echo op week 13 is pas en ik dat toch nog altijd erg laat vond, checkte ze dit meteen en zette hem meteen een kleine week vroeger voor mij.
Ze voelde eens aan mijn buik ook, en was daarmee tevreden. Ik moest vertrouwen hebben.
Alle voor- en nadelen afgewogen, ik denk dat ik maar bij haar ga blijven gaan. Nog twee weken en ik vertel het op het werk en vanaf dan kan ik gewoon ziektebriefjes afgeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten