woensdag 4 mei 2011

De eerste echo... Het relaas van een wondertje

Het was vijf na vijf toen ik buiten stapte na het werk. En ook al scheen de zon, meteen begon ik te rillen. Door de zenuwen. Jep. We moesten naar 't Centrum. Voor onze Eerste Echo.
De voorbije dagen heb ik afwisselend gevochten tegen stress, misselijkheid en natuurlijk momenten van pure blijdschap en ongeloof (nog steeds...). Maandag op het werk heb ik er mezelf herhaaldelijk op betrapt voor me uit te zitten staren, compleet weg van de wereld, starend naar de knipperende cursor op mijn scherm en een beeld vol tekentjes die niets meer zeiden.
En dan, na weer zoveel dagen wachten, anderhalve week na de tweede bloedprik, was het ein-de-lijk zo ver.
Ik stoof naar de bushalte, waar Allerliefste me even later vervoegde. Na nog een kwartiertje wachten (wat is een kwartiertje na al dit wachten van de voorbije weken??) kwam de bus eindelijk en waren we op weg.

Het Centrum zag er verlaten uit. Het was de eerste keer dat we 's avonds mochten komen. Dat kwam door een supersympathieke verpleegster die ik vorige keer aan de lijn had gehad. Toen ik haar vertelde dat ik net in een nieuwe job was begonnen en moeilijk in de loop van de voormiddag naar de echo kon komen, had ze me er zelf spontaan tussengezet, in de avondplanning.
En nu waren we duidelijk de eersten. Er was nog niemand, dus stonden we eigenlijk wat verloren in de gang te wachten tot er iemand zou komen opdagen, tot er effectief een heel sympathieke jonge vrouw (een dokter? vroedvrouw? assistente? Who knows?) opdaagde en me meteen het hokje injoeg onder het motto: 'te vroeg? Mooi, dan kunnen we meteen beginnen!'. Een vrouw van mijn hart!

En zo zat ik dus even later in de stoel, te kijken hoe alles in gereedheid werd gebracht. Allerliefste al even nerveus aan mijn zijde. En niks van wat ik verwacht had: niet van 'oh mevrouw, ik heb slecht nieuws: het leeft niet meer.', niet van 'oh mevrouw, dit is niet goed, het is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap'. Nee, niks van dat alles. Nee, ineens kwam het: 'oh, ik zie een hartje!'
Waarop mijn hart een paar serieuze buitelingen maakte en ik door ietwat troebele ogen probeerde te zien op dat idiote echo-beeld wat ze bedoelde. Ze hield de echo staaf zo stil mogelijk en ja hoor, daar bewoog iets in beeld. Een hartje...

Ze nam wat maten, probeerde een goed fotootje te krijgen. (Een fotootje! Het drong door dat we naar huis zouden gaan met een fotootje!) En ze bevestigde ook dat ik nu goed 7 weken ver ben. Een mooi embryootje etc etc.

En toen herhaalde ze: 'er was één embryootje teruggeplaatst, he?' Met die constatatie was ze aan het onderzoek begonnen. Bij wijze van welkom kreeg ik een samenvatting van IVF nummer 2: 'Mevr Bremer, één teruggeplaatst embryootje.' Dus was ik een beetje verbaasd toen ze dit herhaalde.
Ja. Wou ze mij aan het twijfelen brengen? Ze viel stil en begon fameus te poken en draaien met de echostaaf.
Wat was er gaande? Ik moest zelfs nog wat anders gaan liggen zodat ze beter kon zien. Het duurde eindeloos.

'Mevrouw, er was één embryootje teruggeplaatst...' JAAAA dat wéét ik nu wel!! 'Maar er zijn wel twéé hartjes te zien. Kijk maar.' En ze wees naar een tweede veegje dat in beeld was opgedoken. Het had dezelfde vorm als het andere, en er bewoog ook iets in. Ze kreeg er zelfs een beeld uit waar ze alletwee op te zien zijn.

Oh

My

God

Allerliefste wist niet meer waar te kijken, denk ik, maar dat kon ik moeilijk zien, want ik zat me daar een potje te janken, dat kunt ge u niet voorstellen... 'Er zijn twee vruchtjes uit uw ene embryootje ontstaan. Dat zien we niet zo vaak hier, maar kijk, het gebeurt.' Waarop ik spontaan nog wat verder jankte.

Even later was ik dan toch genoeg gekalmeerd (ze gaf me rustig de tijd, gelukkig waren we een kwartier te vroeg aan het onderzoek kunnen beginnen zodat er nog geen volle wachtzaal buiten zat) om even verder te luisteren. Ze zitten met twee in één vruchtzakje, dus was ze meteen op de hoede: dit moet goed opgevolgd worden, liefst door een gynae die hier ervaring mee heb (heeft u al een gynae? Nee? Ok, dan ga ik met uw fertiliteitsarts overleggen wie u het beste opvolgt voor het vervolg) en volgende week terug op echo, want de tweede was een tikkeltje kleiner, maar doordat hij zo slecht in beeld kon worden gesleurd, was het moeilijk om een deftige meting te doen. Volgende week dus terug naar ginder, maar dat vind ik nu eens totaal niet erg.

Ik denk dat ik nog wel even ga nodig hebben om dit nieuws te laten bezinken... Een dubbel wonder in mijn buik. Aan wat heb ik dat verdiend? (Lap, daar komen alweer nieuwe tranen)

7 opmerkingen:

  1. WOW...
    ik weet zelf ook eventjes niet meer wat te zeggen...

    dit is echt een ongelooflijk wonder... Kan me voorstellen dat je helemaal overweldigd was... (ik ben het zelfs een beetje in jouw plaats en het is niet eens in mijn buik te doen!)

    Waauw Marit, het is echt fantastisch nieuws, ik ben echt heel blij voor jullie! Ineens twee... Ik hoop echt heel heel hard dat alles goed gaat evolueren en dat die twee hartjes stevig blijven kloppen!
    Op naar volgende week... Ik duim!!!

    dikke knuffel!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. AAAAH! Niet te geloven wat een ontzettend sterke ongelooflijk stoere embryo is dat geweest. Ik ga heel erg met je meeduimen dat ze allebei lekker groot worden en goed gaan groeien.
    Op naar volgende week!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. GE-WEL-DIG! Een tweeling!!! Je wil niet weten hoe dubbel het voelt. Ik ben ZO blij dat je er ineens 2 krijgt, alle leed is nu ruimschoots gecompenseerd ;-)
    Maar ik denk met veel weemoed terug aan mijn eigen 2 kleine wondertjes die 6 jaar geleden in mijn buik zaten en die ik veel te vroeg heb moeten afgeven.

    Geniet er zo hard van als je kan, geniet voor mij bij :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Marit, als íemand het toch verdiend, een dubbel wonder, dan ben jij dat zeker toch! Van harte met jullie TWEE kloppende hartjes!! Wat prachtig, zo'n goede en verrassende echo.
    Ik had me trouwens nooit gerealiseerd dat dat kon: één terugplaatsing en dan toch twee kindjes. Maar ik heb er natuurlijk ook de ballen verstand van. Het is gewoonweg een wonder - laten we het daar maar op houden :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Krijg er begot de tranen van in mijn ogen! Zou super zijn, toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hey Lie,
    Ik heb ook effe moeten slikken toen ik op jouw blog las over jouw tweeling. Laat ons hopen dat jouw tweeling nu wat extra wilt waken over deze hier. Dat zou ik wel heel mooi vinden. Wat denk je?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik kom net op jouw blog via een andere, en waahh, ik ken je niet eens, maar ik voel ook het wonder, van tweeee babietjes in je buik, wat een wonderlijk mooi verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen