woensdag 20 april 2011

Ontmoeting met het groene monster

Weer niet goed geslapen vannacht, maar dit keer kwam het door felle buikpijn. Opeens vond ik geen houding meer die confortabel lag en realiseerde ik me dat ik gewoon lag te kronkelen van felle pijn in de onderbuik, liesstreek. Daar waar – denk ik – de verkleving zat van mijn cyste tegen mijn bekken. Daar leek het toch op. En uiteraard lag ik meteen angstzweet uit te staan dat mijn embryootje op de verkeerde plaats zit (want waarom zou ik anders zo'n pijn hebben daar?). (Het embryootje in mijn buik is nu 23 dagen oud en zit nu 18 dagen in mijn buik. (Nog maar. Ik heb het gevoel dat er al een hele maand verstreken is sinds de bloedprik enkele dagen geleden.))

Deze morgen heb ik ook last van een soort druk in de onderbuik. Ik hoop echt dat dit normaal is.

Intussen hebben we ook nieuws in verband met onze andere embryootjes: slechts eentje heeft de vriezer gehaald. Hetzelfde resultaat dus als vorige keer. Alleen dan dat ik nu al de eerste bloedprik heb gehaald en over twee dagen een tweede heb om te zien of m'n waardes wel naar behoren blijven stijgen. Daarom blijven we hoopvol. Dit moet goed gaan. Dit embryootje moet gewoon het goeie zijn (want laat ons zeggen: een cryo stemt me niet echt hoopvol na vorig fiasco.)

En dat was niet alles. Nog meer nieuws bereikte ons: er zat een geboortekaartje in de bus. Een bevriend koppel-van-de-eerste-keer-raak-en-zo-gelukkig-dat-facebook-uitpuilt-van-de-babyberichtjes-en-foto's is bevallen van een dochter met een foeilelijke naam, laten we ze hier maar even Ria noemen (met een knipoog naar Louise (sorry voor het negatieve resultaat. Ik had echt gehoopt voor je) (en een sorry voor alle Ria's die meelezen). Ik stond nog met de mama-toen-nog-in-spe te babbelen zo'n twee-drie weken na mijn laparoscopie in augustus. Ik was net in menopauze gebracht en onze datum voor onze eerste IVF stond over enkele maanden in de agenda geprikt. En ik dronk wat fruitsapjes want ik had nog geen zin in iets anders. En zij ging naast mij zitten en dronk enkel spa. En dat voor iemand die evenveel bier achteroverslaat als één van de gasten. Het viel op, dus gaf ze meteen toe dat ze zwanger was (nog geen twee maanden!!) en ze zei zelfs al welke namen ze kozen hadden (!!!). Keitrots. En niet alleen aan mij: ze stal de show die avond. Alle gasten adoreerden haar. Ik weet niet meer hoe maar ik slaagde erin om gewoon te blijven doen. Het hielp toen wel dat ze wat bezorgd deed over mij. De keer daarvoor hadden we nog gezamelijk zitten keuvelen over onze kinderwens (ze wist dus hoe lang we al bezig waren enzo).

Nu kan ik haar de ogen uit haar kop krabben. Ik ben jaloers! Zij hebben er absoluut geen moeite voor moeten doen, maar worden overladen door felicitaties en proficiats op facebook en voor wat? Voor één keer in de roos te mikken en Ria als een dikke prot op de wereld te zetten? Beginnersgeluk. Ha!
En hun geboortekaartje is walgelijk. Schreeuwerig. Onleesbaar. Zogezegd modern maar ik had het bijna in de vuilbak gemikt omdat ik een fractie van een seconde dacht dat het een reclamefoldertje was.

Waarom ben ik plots zo jaloers? Ik ben zelf zwanger (tenzij het een bio-chemische is. Weten ze dat nu al?)! Heb ik nog reden om jaloers te zijn? 't Is denk ik gewoon het feit dat wij uiteindelijk dan toch niet de eersten werden in de vriendenkring terwijl we er al zo lang mee bezig zijn. En onze eerste plaats werd weggesnoept door een stelletje die veel te vaak ruzie maken, met een werkloze papa en een gescheiden toekomst (ik durf er geld op verwedden dat er geen tweede zal komen en dat ze binnen de vijf jaar uit elkaar gaan). Ze verdienen het zo niet. Daarom word ik niet goed van al die proficiats op facebook. Allerliefste zit er ook mee, denk ik, want hij gunde het kaartje geen blik (en dat voor een jeugdvriend van hem). Ik weet al wat er straks in de vuilbak zal belanden. Waarom is dit zo moeilijk?

6 opmerkingen:

  1. Hej Marit,

    heel herkenbaar hoor, ik heb er ook veel 'last' van. Ook al ben ik nu zelf zwanger, toch kan ik echt nog groen van jaloezie en nijd worden als de zoveelste weer eens een kind gekregen heeft, en dan zeker als er zoveel bedenkingen bij zijn. Binnenkort bevalt bijvoorbeeld mijn (ex-)collega, ook zo'n labiel geval wiens relatie niet zal blijven duren, totaal niet klaar voor kinderen maar eerder meegedaan omdat het net 'in' was in haar vriendenkring en ze dat dan toch schattig vond. Enzovoort... Daar kan ik echt ook zooo jaloers op zijn. En al die anderen die dat geluk voor mij hebben, waardoor het lijkt alsof het onze eigenlijk het zoveelste in de rij is, terwijl we ook de eersten hadden moeten zijn, enz. Ach ja... Ook dat zal er wel bijhoren zeker... Laat dat groene monster z'n gang maar gaan!

    Ik denk trouwens dat je nu al zeker mag zijn dat het geen biochemische zwangerschap is hoor, dam zijn de hcg- en progesteron-waarden volgens mij niet helemaal ok (maar vraag me niet hoe het precies zit!), en dat zouden ze zeker gezien hebben bij je eerste bloedname.

    En wat die buikkrampen betreft. Ik ben zelf ook een paniekgeval, maar heb al vaak krampen en buikpijntjes en zo gehad, in de buik, de lies, onderbuik, enz. Ik ben dan ook altijd ongerust, maar blijkbaar wilt het niks zeggen en hebben sommige vrouwen daar idd vaak last van. Hopelijk stelt dat je wat gerust :-) (al ben ik zelf zo'n geval dat toch elke keer weer bezorgd is...)

    Ik duim dat alles goed gaat!!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Herkenbaar hoor. Ik weet ook niet of dat ooit over gaat. Ikzelf ben nu sinds enkele maanden mama (na een hele lijdensweg - heb ook endometriose) en vind het nog steeds moeilijk om blij te zijn voor anderen die in een vingerknip een 'kind kopen'. Ze beseffen meestal ook niet half hoe gelukkig ze zich mogen prijzen.

    Succes met je prille zwangerschap. Ik duim dat alles goed mag gaan!

    Liefs, Anneleen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Marit, zekerheid krijg je natuurlijk nooit, maar die felle buikpijn herken ik wel. Ik lag pril zwanger dagen te kronkelen van de pijn (vooral 's nachts) en dacht dat dit niet goed kon zijn. Er bleek toen niets aan de hand en na een tijdje ging de pijn vanzelf over (en werd ik misselijk..). Achteraf heb ik het maar toegeschreven aan het (verder) innestelen.

    En eerlijk is eerlijk: ik heb weinig 'recht' van spreken, want geen jarenlang proberen hier, maar wel een miskraam. En ik zie nu overal dikke buiken, geboortekaartjes die op de mat vallen en een collega die even ver zwanger is als ik zou zijn geweest. Ik kan er niet mee omgaan. Ik denk dat het niet zo zeer jaloezie is, als meer een intens gemis van wat ik niet (meer) heb en wat ik zo graag gewild zou hebben. En gemis klinkt een stuk vriendelijker dan jaloezie natuurlijk, al doet het wel flink meer pijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Biochemisch? Aan mijn hoela. Gij zijt zwanger en dat gaat goed lopen. Anders ga ik kwaad worden. Zo.

    En idd, jaloezie... ik heb er ook teveel last van. Maar enkel om de kinderwens, andere vormen van jaloezie zijn mij vreemd. Altijd al.
    Ik moet het ook accepteren dat mensen die het duidelijk 'minder verdienen dan mij' (hoe pedant zeg nu ik het herlees) toch altijd supersnel zwanger zijn.
    C'est la vie. Helaas.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik kan er niks aan doen maar moest erg lachen om dit stukje. Het middenstuk was echt ijzersterk.
    Je beschrijft de oneerlijkheid en de eerlijkheid van jouw gevoelens heel eerlijk dat ik er weinig aan toe te voegen heb.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ah, laat dat groen monster maar eens zijn gang gaan, dat is toch niet zo erg. Iedereen heeft op één of andere manier daar wel eens last van, dus waarom jij niet, hé?

    Ik hoop dat alles goed blijft gaan. En ik hoop ook dat ik dat 9 maanden aan een stuk mag blijven zeggen. :-)

    BeantwoordenVerwijderen