Nous vous ils broebelent en u hoort nog van ons

Gisteren gaan solliciteren. In het Frans. Was echt wel een AAAARGH-moment. Niet dat mijn Frans zo erbarmelijk is, maar gooi er wat stress bovenop en ik lijk wel een kindje uit het vijfde leerjaar in haar eerste les Frans. In zo'n situatie geef ik het Brusselse 'broebelen' (vertaling: bazelen, onduidelijk of onsamenhangend praten) een hele nieuwe invulling. Ik had het niet verwacht dat ze hier allemaal Franstalig zouden zijn. De vacature was in het Nederlands (nog een andere dan waar ik al eerder over verteld heb). In ieder geval heb ik het kunnen redden, denk ik. Al kwamen natuurlijk de beste antwoorden (meteen in het Frans uiteraard) in me op toen ik buiten op de bus stond te wachten. Dat was ook een AAAARGH-moment dat kon tippen aan het eerste.

Ze namen er wel hun tijd voor. Ik ben in totaal anderhalf uur binnen geweest. Eerst een testje, dan een lang gesprek. En daarna had ik nog vier uur nodig om mijn adrenaline weer kwijt te raken: ik werd van de bus gegooid door een onsympathieke chauffeur omdat ik helemaal in gedachten verzonken niet doorhad dat de bus aan de terminus was beland en niet meer verder reed. Ik sprong op de metro bijna tien haltes te vroeg eraf omdat ik helemaal de kluts kwijt, dacht dat ik al aan mijn halte was gekomen. En thuis liep ik de muren op zodat ik maar een paar diepvriespizza's ben gaan halen te voet om toch iets anders te doen dan patatten te schillen en in mijn vingers te snijden.

Volgende week gaan ze iets laten weten. Na Berlijn.

Gelukkig had ik twee dagen daarvoor al een ander gesprek bij een andere werkgever gehad (die die hadden gebeld naar mijn baas) waarvoor ik de dag nadat we terug zijn van Berlijn, meteen op een lang tweede gesprek mag komen: ze gaan me een hele dag uitleg geven over wat ze doen, hoe ze werken, zodat ik me een heel goed beeld kan vormen van de functie. Als dat niet veelbelovend is, dan weet ik het ook niet meer. Bij het gesprek vielen ze trouwens behoorlijk mee. Ik was aangenaam verrast.

En zo kan ik dan toch hoopvol vertrekken naar Berlijn. Het enige waar ik deze voormiddag (we zitten te wachten tot het tijd is om te vertrekken), echt even over streste was: ik moet zien dat ik mijn pil niet vergeet. Vergeet ik die, dan kunnen we onze tweede poging wel vergeten. En daarmee drong het ineens heel hard tot me door: volgende week starten we. Waardoor ik nu ineens heel erg mijn best moet doen om geen vreugdesprongetjes te maken in onze living.

Tot over een paar dagen!