Na het slechte nieuws van vrijdag kon ik wel een opkikker gebruiken. Daarom begonnen we onze citytrip maar wat verder voor te bereiden. Niets kan zo wonderen doen voor een mens zijn humeur als een prettig vooruitzicht. En mijn broer heeft ons gisteren zijn reisgids gegeven en iedereen komt met allerlei leuke tips af en plots heb ik er toch weer zin in gekregen.
En zin hebben in iets is altijd beter dan hoe ik me gisterenavond voelde: toen wou ik huilend weghollen bij mijn broer. Dat komt niet door hem, zeh, noch door mijn schoonzusje. Wel door hun hond (en mijn gevoel van eigenwaarde dat de laatste dagen toch nogal deuken te verwerken heeft gekregen).
We waren voor de eerste keer uitgenodigd bij hen. Mijn broer is onlangs ingetrokken bij haar, en we waren daar nog niet geweest (is in een heel andere stad en voelde dus als een heus uitstapje), dus wij op bezoek en meteen blijven eten. Zij enthousiast, wij enthousiast, de hond het enthousiaste. Ikke: mijn regels dus extra gevoelig voor hondenneus-in-kruis en omdat de geur van maandstonden zo onweerstaanbaar blijkt te zijn, bleef dat beest maar naar mij toe hollen en zijn neus in mijn kruis steken en springen en blaffen en weer naar mijn kruis gaan. Het spelletje duurde wel een kwartier en in het tumult probeerde ik wanhopig een meegenomen cadeautje af te geven aan mijn schoonzusje, me niet kwaad te maken doch de hond stevig weg te duwen, te blijven lachen van 'het is niet erg, honden kunnen zo enthousiast zijn, he', en een niet mis te verstane blik naar mijn broer te zenden van 'haal dat beest in godsnaam van mij weg'. Hij keek onbeholpen terug. Het is niet zijn hond en het is wel duidelijk wie hier thuis de plak zwaait. Mijn broer is een schat, en mijn schoonzus ook, maar man, zij heeft duidelijk karakter voor twee, en haar hond buiten zetten was duidelijk niet iets dat er meteen bijhoorde. Het beest leren zitten of liggen op commando helaas ook niet, waardoor ik uiteindelijk slecht één uitweg zag: richting wc vluchten, vervolgens in de keuken echter ingehaald werd door het dolle beest, waar mijn broer uiteindelijk inzag dat deze kolder niet verder kon en het beest buiten duwde. Ik had effe nodig op de wc om te bedaren en de hond had buiten effe nodig om af te koelen. Hij bleef blaffen tot hij weer binnengelaten werd, maar tegen dan zat ik al veilig in de zetel en werd hij uiteindelijk toch rustig.
De rest van het etentje verliep relatief vlotjes al moet ik zeggen dat met de valse notenrij aan het begin van het etentje en al het slechte nieuws dat ik op één week te verwerken heb gekregen, mijn humeur in scherven aaneen hing en mijn pogingen op luchtige conversatie en mopjes regelmatig wat wrang overkwamen. Ik had de sfeer niet willen breken met al het slechte nieuws, maar vertelde uiteindelijk toch maar over wat er op het werk was gezegd (ik was duidelijk mezelf niet en ik wou niet dat ze dachten dat dit door de memorabele ontvangst van de hond kwam), waarna mijn schoonzus heel begripvol en opgelucht reageerde en we dit onderwerp samen helemaal uitspitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten