Het is bijna zover: de terugplaatsing van ons ingevroren embryo'tje. Ben al een aantal dagen nu weer Utrogestan aan het steken (lees: vaginaal inbrengen. Mijn favoriet... Niet dus) om mijn baarmoeder er helemaal klaar voor te maken. Misschien dat dat wel werkt, maar het werkt alleszins nog niet op mijn gemoed.
Utrogestan heeft net als de vorige keer ook nu een averechts effect op mijn humeur. In plaats van ruimte te maken voor hoop en een embryo, zit ik enkel te foeteren op die brol die onuitwasbare vlekken achterlaat in mijn slipjes (en ja, voor de goede orde: ik gebruik wel degelijk inlegkruisjes. Die witte smurrie is gewoon heel erg katoen-onvriendelijk.)
En ik krijg precies loodzware benen als ik Utrogestan moet nemen, en een rothumeur, en pestbuien, en het enige wat er nog uitkomt zijn klaagzangen.
Agh, ik ben weer begonnen...
Het gekke is dat ik me er helemaal nog niet klaar voor voel, voor de terugplaatsing. Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen. Ik kan nog steeds niet geloven dat er een embryo'tje van ons in de vriezer zit dat het misschien wel tot in mijn buik zal halen. Als het die ene cruciale hindernis kan nemen, natuurlijk: het ontdooien overleven.
Daar duim ik superhard voor!! Het is inderdaad wel spannend he... Het zal inderdaad wel een beetje raar zijn, zo zonder hormonen en zo, en toch ineens een embryootje... Voor wanneer zou de terugplaatsing ongeveer zijn? Ik ga duimen!!
BeantwoordenVerwijderenEn die Utrogestan, inderdaad, maar 1 woord: BAAAHHH! Zeer herkenbaar wat je schrijft... Succes ermee, hopelijk lukt het je om de voordelen ervan toch een beetje te blijven zien :-S
Liefs
Barbara
xxx
Helemaal met je eens! Stomme Utrogestan!
BeantwoordenVerwijderenBinnenkort ga ik ondergaan wat jij deze week doet.... Zo spannend. Het gevoel wat je hebt, klinkt niet raar. Voelt het niet anders omdat je niet de 'voorbereiding' van de prikken/puncties en dergelijke hebt?