Ik zat thuis te “genieten” van enkele dagen ziekteverlof na mijn pick-up. Te genieten... nou ja. Haha. Ik had niet genoeg pijn om de hele dag in bed of op de bank te blijven liggen, maar wel teveel om veel te kunnen doen. Stilliggen is niks voor mij, maar tegelijk kreeg ik mijn lui gat niet opgehoffen voor de paar klusjes die ik wel kon doen.
Ik had toen echt iets van: kon ik maar gaan werken. Dan zou ik mij niet zo nutteloos voelen. Dacht ik. Daarom belde ik maar al eens naar mijn ma om haar wat te vervelen terwijl ze zich probeerde te concentreren op haar werk. En verveelde ik mezelf nog wat met het boek waar ik me al een tijdje op probeerde te concentreren. En toen ik echt de muren op me af voelde komen, verloste een plots telefoontje me.
'Hallo, mevr Bremer?'
'Ja!' Ik klonk net iets te gretig.
'Ha, heeft u enkele ogenblikken voor de volgende vragen...' En dan volgde een hele uitleg over ik weet al niet meer wat. Hoera, een tele-enquête werd het hoogtepunt van één van mijn rustdaagjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten