Jaaaah... het was een hyper-druk-hectisch-stress-bic-klikdagje vandaag. Diepe diepe zucht... Ik zit hier intussen thuis op de bank in plaats van in het leslokaal voor mijn avondles Lerarenopleiding. Ik probeer me te ontdoen van de stress van vandaag maar mijn wangen zijn nog steeds rood van de spanningen en inspanningen.
Deze morgen moest ik nog eens bloed laten prikken. Ik had de hele voormiddag vrij dus kon ik nog op m'n gemakje naar huis maar veel rust kreeg ik niet, want ik moest een paar telefoontjes doen voor iets dat we proberen te bestellen en dat maar niet lukt. Vandaag wisten ze plots weer van niks en kon het hele spelletje opnieuw beginnen. Ik was nog steeds kwaad toen ik naar het werk vertrok. En daar kreeg ik ook geen moment rust.
Het ene telefoontje na het andere. Ik zat op een bepaald moment tegen een stagiaire wat stressstoom af te blazen ('argh! Hoe druk. De volgende die belt, die zet ik op het antwoordapparaat! Het zal hun leren!') toen mijn gsm een eerste keer ging: een onbekend nummer. Argh! Ik zit op het werk aan het onthaal en privé-bellen met je gsm is echt niet te doen met een telefoon voor je neus die elk moment kan rinkelen. Maar ik verwachtte de Monitoring en wou het risico niet nemen hun telefoontje te missen. Ik nam op. Het was een telefoontje over een vacature voor een deeltijdse job die ik had gezien en waar ik meer info over had gevraagd. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden terwijl ik zo nikszeggend mogelijke antwoorden probeerde te produceren. Onze allerliefste stagiaire moet namelijk niet weten dat ik solliciteer voor een bijkomende job, laat staan dat één van de collega's iets in de gaten zou krijgen.
'Spreek ik met mevr Marit Bremer?'
'Ja, dat klopt.'
'U had meer info gevraagd over ...'
'U-huh. Inderdaad.'
'Ha, ik heb uw e-mailadres. Ik zal u de nodige info doorsturen. Zou u uw kandidatuur vandaag nog kunnen doormailen? Het is nogal dringend.'
'Ik zal zien wat ik kan doen.' Intussen begon ik hartstochtig te bidden dat hij me niet meer vragen zou stellen over mijn motivatie en dergelijke.
'Kunt u even controleren of u mijn mailtje heeft ontvangen? Oh, zit u op het werk?' Hij moet iets gehoord hebben op de achtergrond. Opgelucht dat hij mijn zuinig commentaar nu beter kon plaatsen, antwoordde ik: 'dat klopt ja. Ik zal eens kijken...' Klik klik. Ik bad in stilte figuurlijk op mijn blote knieën dat de stagiaire even niet zou opkijken en dat er geen telefoons zouden binnenkomen op de telefoon voor m'n neus.
'Ik heb het goed ontvangen. Ik doe m'n best om het zo snel mogelijk op te sturen.'
'Ha, dank u. Ik kijk er naar uit.'
'Graag gedaan, meneer. Tot binnenkort dan.' Oh mijn god... Hoor me bezig!
We legden af. De stagiaire was bezig met haar werk en deed heel goed alsof ze niks in de gaten had. Prima meid. Ze steeg tien plaatsen in mijn achting.
En dan was het nog niet gedaan. Nog geen half uur laten zat ik te bellen. Er was een weer een telefoontje binnengekomen op die telefoon voor m'n neus. Het was een lang verhaal en ik was volop bezig er de essentie uit te puren als plots...
triiiii triiiii triiiii
Mijn gsm! Alweer. En nu was het de Monitoring (ik herkende de nummer)! ARGH!
De vrouw aan de andere kant hoorde mijn hapering. Heel gegeneerd zei ik haar dat ik even iets anders moet aannemen, vroeg haar even aan de lijn te blijven en zette haar op muziektoon.
Ik voelde me vreselijk. De stagiaire keek nu wel op en ik mompelde snel: 'dit is écht belangrijk'
'Hallo?' Dit is écht NOT DONE!
'Dag mevrouw. Monitoring hier. Wij hebben uw nieuwe instructies.'
'Zegt u maar' En ik noteerde snel alles op het notitieblokje voor m'n neus.
'2 ampules Menopur nog deze avond. Morgenvroeg nog eens een prik met Decapeptyl en dan morgenochtend om 8u30 verwachten wij u voor bloed en echo.'
'Ok. Dus 2 ampules vanavond en...' en ik kon mezelf voor de kop slaan. De stagiaire zat nog steeds naast mij.
'Inderdaad mevrouw,' antwoordde de vrouw van de Monitoring vrolijk. Ze moet gedacht hebben dat ik een imbeciel was. We zeiden gedag en ik nam razendsnel mijn telefoonlijn terug op.
Zo professioneel mogelijk bood ik mijn oprechte excuses aan, dankte ik de beller uitvoerig voor haar begrip en luisterde ik weer aandachtig verder naar haar toegewijde uiteenzetting. Ikke nerveus? Nee toch... Enkel mijn bic klikte als gek... klikklikklikklikklikklikklikklikklik...
Probeer er vooral niet teveel aan te denken, he. Wie heeft dat ook alweer gezegd? Die mag eens afkomen op zo'n dag. En morgen prijs ik onze stagiaire nog eens vurig aan bij de baas. Leuke meid met als fantastische eigenschap dat ze geen vragen stelt. Kan ik wel waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten