woensdag 8 december 2010

Leven onder de loep

We zijn maar twee dagen later en ik moest opnieuw voor een bloedprik gaan. Straks weer nieuwe instructies. De pick-up is plots aan het naderen. Ik dacht dat ik nog vijf dagen verder moest doen met de stimulatie, maar dat lijkt nu niet meer het geval. Alles wordt van dichterbij in de gaten gehouden. Ik word van dichterbij opgevolgd. Ik heb het gevoel dat ik met alles moet oppassen. Dat ik onder het vergrootglas van het professorencollectief sta en dat ze elke beweging mee registreren. Toen het vorig weekend zo glad was buiten, stapte ik nog voorzichtiger dan anders. Ik kwam toen gewoon niet meer vooruit tot grote ergenis van Allerliefste. En mijn fiets blijft intussen ook maar op stal staan, tot mijn grote ergernis (geen beweging meer... snif...). Maar het moest wel. Het ging bijna niet meer. Ik heb sowieso geen zin in een gebroken been, en nu al helemaal niet. Ik geniet nog even van zalm op mijn boterham en chocolademousse als vier-uur-uitspattingetje want daar stop ik ook maar even mee na de 'transfer' zoals ze het terugsturen-naar-afzender van de embryo zo romantisch noemen. Dat is een nieuwe beslissing nadat ik gehoord heb dat ongebakken vis en rauwe eieren slecht kunnen zijn ('k weet al niet meer waarom, maar blijkbaar zijn er zelfs vrouwen die er niet meer aankomen tijdens de hele behandelingscyclus, waarna ik een steekje schuld voelde prikken).

Ik word nerveuzer met de dag en weet niet wat ik nu wel of niet nog kan plannen. Vaststaand feit: ik zal onder narcose gaan. Verwachting: 90% kans dat ik me daarna tot enkele dagen 'slappekes' zal voelen en/of pijn zal hebben.
That's it.

Ik weet niet wanneer het zover zal zijn en dat komt behoorlijk slecht uit want ik werd zonet opnieuw gevraagd om te komen babysitten. Ze vragen me voor overmorgen, de dag voor de datum dat de dokter schatte dat het zover zou zijn. Als zijn voorspelling uitkomt, dan kan ik wel gaan. Is het toch vroeger zover, dan kan ik niet gaan. Wat zeg ik de mensen? Dilemma...

Ik heb mijn baas ook maar op de hoogte gebracht dat ik die en die dagen waarschijnlijk niet aanwezig zal zijn. Hij hoopte dat ik preciezer kon zijn. Dat hoopte ik ook maar ik kan enkel mijn schouders ophalen. Niks aan te doen. Hij mag al heel blij zijn met de verwittiging. In ons klein team is het echt wel nodig om voorbereidingen te nemen als iemand afwezig is. Natuurlijk valt er weleens iemand ziek, maar dan valt de boel in een grote pot soep. Ze zijn al blij dat ze mijn ziekteverloven wat kunnen inplannen. Dat ik hen verwittig.

Een van de collega's kwam bezorgd vragen of ik nog vaak zo onder narcose moet gaan. Dat dat wel vervelend moet zijn. Da's wel lief van haar. Ze denkt dat ik wel iets heel ernstigs moet hebben. Ze heeft geen idee waar ik zit in de behandelingen. Ze heeft er duidelijk geen idee van dat die 'ingreep' waar mijn baas het over had, de pick-up is en dat dit bij elke poging hoort. Dat ook niet iedereen onder volledige narcose moet. Kortom, ze weet niets, enkel dat ik via IVF zwanger probeer te geraken. Da's maar goed ook. Ik vermoed, hoop, dat ze denken dat ik hierna pas zal starten en blijf opzettelijk zo vaag mogelijk. En zo neutraal mogelijk, met een vastgekleefde glimlach op mijn gezicht. En als ik ondertussen wat nerveus mijn nagels zit te bijten, dan wuif ik hun blikken weg: stress, he. 't Is ook zo druk druk druk...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten