Een dag later zat ik weer thuis, na een nieuwe bloedprik, als mijn gsm ging. Het was een vrouw in verband met die vacature. Ze waren erg geïnteresseerd in mijn profiel en dus in een verdere kennismaking, liefst zo snel mogelijk. Of ik de dag zelf nog kon langskomen?
Euh ja...?
In de namiddag trok ik naar ginder. Ik had nog snel even hun website binnenstebuiten gekeerd zodat ik op vragen kon antwoorden over wat ze doen en zo. Dat vond ik een geweldige ingeving want ik was het in de haast en de plotse stress bijna vergeten.
En toen zat ik daar. En bleek al snel dat het om een voltijdse job ging, terwijl ik eigenlijk had gedacht dat het een deeltijdse zou zijn die ik kon combineren met mijn huidige job. Natuurlijk zou het voor de centjes veel interessanter zijn om een voltijdse te hebben, maar ik heb het al zwaar genoeg dat die dagen thuis heel erg welkom zijn én ik heb een baas en collega's die op de hoogte zijn van mijn behandelingen en me bovendien steunen. Plus een leuke job, interessante bedrijfsvoordelen én het ligt bovendien dicht bij het Fertiliteitscentrum... Wees eerlijk: wat kan je nog meer wensen? Ok, het is een job die op papier 'onder mijn niveau' is. Maar ik amuseer me er. Ik ben gelukkig. Ik wou gewoon een centje meer kunnen verdienen door eventueel over een tijdje een bijkomende deeltijdse te vinden om te combineren met deze job.
Goed, ja... Dat 'over een tijdje' werd ineens wel heel nabije toekomst. Ik schreef twee brieven en had de dag erna al een uitnodiging voor een gesprek voor één ervan. Dit ging wel heel erg snel.
De vrouw die me ontving, was heel vriendelijk. Ik schatte ze hooguit een jaar of vijftig en ze straalde rust en vertrouwen uit. Ze deed de deur voor me open, wees me naar een vergaderzaaltje en stelde me een lijstje vragen waar ze zich voor excuseerde bijna. Ze had deze vragen ook aan de andere kandidaten gesteld en het moest wel eerlijk verlopen. Door de manier waarop ze sommige dingen zei, kreeg ik van bij de start het gevoel dat ze reeds voor mij gekozen hadden. Easy pie, dus. Ik kon daar buitenwandelen met een nieuw en voltijds contract.
Het was zo absurd. Een nieuw contract aangeboden krijgen twee dagen voor mijn pick-up. Wat zou ik mijn huidige baas moeten zeggen? Bedankt voor alle loyaliteit, maar ik bol het af? En neem ik het risico wel? Ik kan zwanger zijn voor het einde van de proefperiode. Ben ik dan wel beschermd tegen ontslag? Ik weet het niet.
Tijdens het gesprek werd het haar duidelijk dat ik nogal aan mijn huidige job hang en 'op papier' is daar eigenlijk geen reden toe. Ik zou een gat in de lucht moeten springen bij deze kans. Ik kon niet anders dan haar een verklaring geven voor mijn lauwe reactie. Ik wikte en woog mijn woorden bij elk antwoord.
En dan vroeg ze of ik beschikbaar ben voor avond- en weekendwerk? Want ik moet er wel op die en die dagen kunnen staan voor die en die activiteiten.
Ik haalde diep adem en zei: 'goed, kijk, ik ga open kaart spelen, want ik zit inderdaad met een paar zaken.' En ik vertelde in twee zinnen waar we mee bezig zijn (zwanger worden en 'hulp nodig') en dat ik dus niet kan zeggen wanneer ik plots weer voor onderzoeken naar 't ziekenhuis moet en waarom ik dus zo aan mijn huidige job hang (begrip van mijn baas etc) dat ik die voor geen geld wil kwijtspelen. En voegde eraan toe dat de sfeer er ook bijzonder goed is, wat een mooie bonus is natuurlijk. En dus nee, ik kan niet garanderen dat ik er altijd zal staan als ik voor deze job zou kiezen.
Tot mijn verrassing knikte ze rustig en zei ze mijn eerlijkheid enorm te waarderen. Ze vroeg me of ik vragen had voor haar. Euh ja... Ik begon vragen te stellen over de jobinhoud en de collega's. Bleek dat ze een groot verloop van personeel hebben gekend. Geen goed teken. Ik vroeg haar naar de sfeer onder de collega's. Het was even stil voor ze een diplomatisch antwoord verzon. Geen goed teken. Ze vertelde me vrijuit over de problemen die ze al ervaren hebben. Ik zag een berg potentiële frustraties voor me opdoemen. Geen goed teken. Maar ook ik zei haar dat ik haar eerlijkheid waardeerde.
Een dag later zat ik thuis te wachten op nieuws. Er kwam niets. Wat had ik verwacht? Natuurlijk kozen ze nu een andere kandidaat, he? En euh, ik had eigenlijk al beslist dat ik het niet ging doen om alle redenen die ik al gezegd heb, ookal heb ik toevallig het juiste diploma.
Ik bereidde me verder voor op de pick-up (lees: ik probeerde niet teveel te stressen). 's Avonds ging ik nog eens babysitten (wat een geweldige zet bleek tegen die stress. Het verzette m'n gedachten.)
Op de dag van de pick-up lag ik nog te bekomen van de narcose en het onzalige gezelschap in mijn kamer (waarover later meer), als ik mijn gsm weer opzette. 'You have one missed call.' Voicemail. Ik luisterde naar het berichtje. Of ik nog eens wil terugbellen in verband met die job? Ik belde terug en hoopte dat mijn stem vast genoeg klonk. Ik had uiteraard niet gezegd dat ik hier vandaag zou liggen.
'Hallo? U had gebeld?'
'Ja, we vroegen ons af of u er nog over nagedacht hebt over ons aanbod?'
'Euh... Ja, laat ons zeggen dat ik gewoon niet ervan overtuigd ben dat ik de persoon ben die u zoekt.' Ik voegde er nog een paar argumenten aan toe om mijn beslissing te staven.
(een zucht aan de andere kant van de lijn) 'Ik was al bang dat u dat ging zeggen. Jammer, want we hadden u de job willen aanbieden.' Nu ben ik degene die even stil is aan mijn kant van de lijn, waarna ik haar bedankte.
Terwijl ik mijn gsm weer wegstak en door het venster naar de grijze buitenlucht keek van op mijn ziekenhuis, drong het tot me door dat er nog oprechte en fantastische mensen rondlopen op deze wereld. Gewoon al het idee dat ze me hadden willen aanwerven ondanks deze toestanden, is een geweldig idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten