Het vriesweer met de stralende zon stond vandaag wel in schril contrast met mijn humeur terwijl ik naar huis keerde met de bus. Ik dacht dat ik elk moment in tranen kon uitbarsten. De echo is helemaal niet zo positief geweest. Ik heb maar twee echt goed groeiende follikels en een paar kleintjes. De dokter zei dat het nog maar te hopen is dat die kleintjes nog meegroeien. Dat het er anders niet goed uitziet. Toen ik opstond, wenste hij me veel sterkte.
Dat is niet wat ik wou horen natuurlijk. Je wenst je patiënt enkel veel sterkte als het er niet rooskleurig uitziet. In het kleedhokje stond ik bijna te wenen. Ik kon de tranen nog inslikken. Er was nog genoeg om aan te denken. Ik moest nog een voorschrift vragen voor Decapeptyl. Ik heb de 20 ampules die ik kreeg, al allemaal geïnjecteerd. 20 dagen ben ik nu al prikken aan het zetten.
En dan moest ik naar de apotheek mijn nieuwe voorraad gaan ophalen. En dan had ik nog naar de Mutualiteit willen gaan, maar ik zag het niet meer zitten. Ik stapte naar de bushalte (met deze sneeuw is fietsen levensgevaarlijk geworden) en wou gewoon zo snel mogelijk naar huis. In de kou. Inwendig te vloeken over mijn eerdere plannen om overtallige eitjes te doneren. In één klap is die droom onderuit gehaald. Ik voel me de grootste naïeveling die er rondloopt. En dan komt de volgende vrees opzetten: wat het me niet lukt om voldoende eitjes te maken om zelf een kind te krijgen? Wat dan?
En nu zit ik thuis in mijn comfortabele joggingbroek blij te wezen dat ik vandaag niet moet werken. Blij te wezen dat ik met mijn pijnlijke buik geen te strakke kleren aan moet. Met de radio luid en met de was in het machine. Life goes on. Toen ik mijn zus even wou bellen, kreeg ik een berichtje terug: 'zit even bij de kapper. Bel je straks wel terug.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten