Hoera! Woohoo! Hip hip hooray! Ik sta hier een paar vreugdedansjes te doen in mijn living. Ik ben er zonet in geslaagd om zonder enige hulp mijn allereerste prik te zetten bij mezelf!! Het is gelukt! Ik ben zo trots op mezelf dat ik hier als een idioot zit te grijnzen terwijl ik dit typ.
Allerliefste stond er een beetje bij te kijken. Hij was verrast dat het zo snel gefikst was en noemde me al even trots een 'echte junk'. Ik beloofde hem lachend dat hij ook eens eentje mag zetten bij mij. En toen kreeg ik een hele dikke knuffel. En toen vroeg hij of ik een tasje thee wou. 'Nog niet,' kraakte ik terug terwijl ik hem weigerde los te laten. Mijn stem was effe in staking, niet akkoord met de plotse adrenaline-opstoot en mijn benen sloten zich ineens bij het protest aan met een trilactie.
En de monitoring, de vriendelijke dame van het centrum die me opbelde met mijn eerste instructies, hakte voor mij ook meteen de knoop door over op welk uur van de dag ik die prikken Decapeptyl moet zetten: 's morgens. Liefst min of meer op het zelfde uur. Dat betekent dus vanaf nu elke dag de wekker zetten, werkdag of niet. Allez dan maar. So be it. En dan kreeg ik nog meteen twee data mee waarop ik nog eens bloed moet laten trekken en een echo moet laten maken. Mijn arm vertoont intussen overigens geen enkel spoor meer van de bloedprik van deze morgen. Echte professionals ginder. (Toen ik voor een bloedprik bij de anesthesist moest deze zomer, had ik daarna een geweldige blauwe plek op mijn arm en moest ik een paar weken met lange mouwen gaan werken.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten