Een vrouw stelt me gerust op het forum. Ze is een schat. Komt als geroepen. Ik ken haar echte naam niet, geen idee wie ze is, maar ik kan haar in mijn armen sluiten en ze een mega-knuffel geven. Ze vertelt over hoe moeilijk haar man het soms heeft gehad tijdens de behandelingen en nu nog soms tijdens haar zwangerschap.
Allerliefste is soms een zielig en grauw hoopje mistroostigheid. In zijn waarde aangetast. Ik had het niet eens deftig in de gaten want hey, we waren net zo trots op zijn topatleten. He's the man. De dokter zei het zelfs. Met een toon van stille bewondering en afgunst bijna voor dergelijk vakmanschap.
Toch zit hij erbij als een labradorpup. Onbeholpen. Intriest. Om op een ander moment puur vergif rond te spuien: waarom kinderen willen krijgen anyway? Waarom ouder willen worden? Kinderen krijgen staat gelijk aan Problemen, met hoofdletter, etc etc... Over de IVF krijg ik ineens te horen: 'doe maar', en hij draait zijn rug naar mij. Ik word kwaad. Al jaren spelen we dit spel: welles – nietes – nog nietes. Een jaartje uitstel erbij. Een paar maanden uitstel erbij. Nu zeg ik hem: 'een week uitstel kunt ge krijgen, maar niet meer. Meer kan ik je niet geven. Maar dat is niet het probleem, he?' Hij kijkt me niet begrijpend aan.
De vrouw op het forum vertelde me hetzelfde verhaal: een man in huis als een vat vol zelfbeklag. Van dat soort waardoor een boom van een vent met een dekentje op de bank kruipt en urenlang zapt van het ene rioolniveau-tv-programma naar het andere.
Ze zei: 'Het was ook geen gezamenlijk project.' Alles draaide om haar. Van de dokters die enkel haar naam afriepen, tot het zetten van de spuitjes en zo verder. Iedereen vroeg aan haar hoe het ermee was en vroeg aan hem hooguit wat hij wou drinken of hoe het ging op het werk. Ik vertel haar verhaal aan Allerliefste.
'Mja,' zegt hij, 'zit misschien wel iets in.' Ik zeg dat ik vooral blij ben te horen dat we niet alleen zijn, niet het enige koppel dat zo reageert. En dat het me wel even heeft wakker geschud. Ik vraag hem hoe het ermee gaat. En sindsdien overspoel ik hem met welgemeende complimentjes.
Hoe ik er meer een gezamenlijk project van moet maken weet ik niet, maar hij zal er toch bij moeten zitten als ik mijn eerste spuit zet, al was het maar om mijn hand stil te houden zodat ik niet teveel tril.
Sindsdien, we zijn nu een week verder, gaat het al veel beter. We hebben van het inrichten van één van de kamers een gezamenlijk project gemaakt. We gaan een logeerkamer inrichten. Allerliefste schoot meteen in gang en stond voor ik het besefte alle mogelijke rommel naar buiten te slepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten