Gisteren was het zover. Ik mocht nog eens langsgaan voor een bloedprik en mijn eerste echografie. Ik was er helemaal niet zo gerust in al kon ik de zenuwen nog wel behoorlijk onder controle houden. Toch moet ik er wel bij zeggen dat ik een afspraak had om 9u15 en omwille van die zenuwen 20 minuten te vroeg was. Ik had me voorgenomen op het gemakje te fietsen maar ik was de straat nog niet uit of ik was als een bezetene aan het doortrappen en zo deed ik er minder lang over dan gepland. Tja...
Bij het bloedprikken liep het nog vlot. De verpleegster wierp één blik op mijn arm en zei: 'ha, da's een makkelijke.' De ader in mijn linkerarm roept er inderdaad om om in geprikt te worden. Hij ligt mooi dik en bol in de plooi van mijn elleboog. Ze voegde er zelfs lachend aan toe: 'die kan je binnenkort zelf prikken.' Feestelijk bedankt. Zelfs na een week met dagelijkse Decapeptyl-prikken, kan ik er nog steeds niet naar kijken als ze mijn bloed prikken.
En dan mocht ik door naar de echo. De dokter (of was het een assistent?) stelde me op m'n gemak en vloog er geroutineerd in. En kreeg een frons.
En die frons werd dieper.
En ik kreeg geen commentaar. De frons bleef. Intussen begon hij te poken met de staaf waarmee die echo gemaakt wordt, en te draaien en te zoeken.
En toen hield ik het niet meer. 'Ziet het er ok uit?'
'Wat neemt u van medicijnen, mevrouw?'
'Decapeptyl.'
'Niets anders? Geen stimulering?'
'Euh nee, ik start net. Dit is mijn eerste echo.'
'Aaahh! Maar dat verklaart alles!' De frons was op slag verdwenen en maakte plaats voor een brede glimlach. 'Op uw blad hebben ze gezet dat ik uw follikels moest nakijken.'
Ha nee, ik vertelde kort waar ik sta en wat ik heb en vroeg of alles er goed uitziet. Ik wou vooral weten of ik nieuwe cystes heb gekregen. Of mijn eierstokken er ok uitzien. Of de endometriose weg is.
De dokter was bemoedigend. Er zijn geen cystes. Mijn eierstokken zien er prima uit en er is niks dat erop wijst dat de endometriose terug zou zijn.
Ik voelde me tien kilo lichter toen ik naar buiten wandelde en had zin om iedereen te gaan sms-en. Het drong dan pas tot me door dat ik geen cystes meer heb. Geen endometriose. We staan er goed voor. We mogen starten.
De monitoring belde later in de middag. Ik wandelde net door de straat en probeerde meteen met mijn vrije hand een papiertje uit mijn zak te vissen want onmiddellijk kreeg ik een lijstje instructies mee:
'vrijdag drie ampules Menopur, zaterdag twee, zondag drie, maandag twee, dinsdag drie, woensdag bloed en echo om 8u30. En de Menopur altijd tussen 18u en 20u.' En ik die dacht dat je zelf een beetje kon kiezen wanneer die prikken moesten worden gezet. Ik denk dat er iemand ooit tegen me gezegd heeft: kiest een goed uur daarvoor. Waarschijnlijk iemand die iets anders kreeg. Wat voel ik me soms dom en onwetend. Ik schaam me en vervloek mezelf. En dan haal ik mijn schouders op. Maakt deel uit van het leerproces zeker? Hoeveel je ook op voorhand leest en hoort erover, het is toch allemaal anders voor jou persoonlijk.
Het volgende moment belde ik Allerliefste met het goede nieuws, terwijl ik verder de straat uit huppelde. We starten! We starten! We starten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten