Hoe romantisch is het toch allemaal. De steriele ruimtes. De wachthal alsof we in een kleinere luchthaven zitten, inclusief enkele grote schermen waarop info voorbij flitst over het verloop van de behandelingen, oproepen voor spermadonors, inlichtingen en telefoonnummers.
Ik zie het scherm voor het eerst als ik al de eerste grote hindernis genomen heb: na mijn laparoscopie (een kijkoperatie om de buitenkant van mijn baarmoeder en eierstokken te controleren). Volgens hun informatieschermpjes over het verloop van de behandelingen staan we al aan fase 4 voor ik er erg in heb dat ons dossier allicht al werd besproken op een adviesraad en werd goedgekeurd door een multidisciplinair team (fase 2) ((fase 1: intake, fase 2: goedkeuring dossier, fase 3: onderzoeken en/of operatie(s), fase 4: resultaten en strategiebepaling)).
'Tiens', zit ik me af te vragen, terwijl we in de wachtzaal zitten te wachten op ons tweede gesprek en de uitslag van de laparoscopie, 'hoe komt het dat ik dit nu pas zie?' Allerliefste port me in de zij: 'is dat een man of een vrouw?' Hij knikt subtiel in de richting van een koppel schuin voor ons. Een vrouw in een witte jas biedt ons het antwoord. Ze komt in de deuropening staan en vraagt naar 'Mevrouw... en mevrouw...' Het koppel staat op en volgt haar de gang in. 'Oh my god,' fluisteren we naar elkaar, 'dat was een vrouw!' Ik vond ze eerder een knappe man. Leek wel een sympathiek jong koppel. We giechelen een beetje.
We proberen te verbergen dat we een beetje nerveus iedereen aan het aanstaren zijn. Er zitten nog een paar lesbische koppels en ook een paar andere koppels, twee jonge koppels die niet ouder lijken dan wij en een vrouw alleen. Ik probeer stiekem te raden naar de reden waarom ze hier zitten. Tot nu had ik er nooit bij stilgestaan dat hier niet alleen vruchtbaarheidsproblemen worden aangepakt, maar ook donorafhankelijkheid om wat ze 'sociale redenen' noemen.
Allerliefste probeert zich weer te concentreren op een tijdschrift vol roddels. Ik vind het een beetje jammer dat er niet wat meer solidariteit in de lucht hangt. Geen gezellige gesprekjes om lotgenoten te leren kennen. Iedereen is vooral met zichzelf bezig hier. Of te verlegen om te praten. Misschien kom ik sommige van deze vrouwen wel eens tegen op een internetforum zonder het te weten dat we elkaar al in levende lijve gezien hebben. De omgeving is ook niet echt uitnodigend. Intussen worden de informatieschermen afgewisseld met een live uitzending van een voetbalmatch. Allerliefste zit meteen op het puntje van zijn stoel.
De eerste keer dat we op gesprek zijn gekomen was de wachtzaal leeg en stonden de schermen niet aan. Door de vakantie die eraan kwam en het grote aantal vragen had de dokter twee extra consultatiemiddagen toegestaan voor een beperkt aantal mensen. Wij waren bij de gelukkigen. We hadden toen niet eens de tijd om de vragenlijsten die ze ons onder de neus schoven volledig in te vullen. De dokter stond ons al op te wachten.
Het was vreemd, de lege wachtzaal. Het leek zelfs een beetje alsof ze al gesloten waren voor de zomer maar om één of andere mysterieuze reden ons toch nog toegelaten hadden. Was mijn verhaal zo alarmerend geweest? Was er gewoon niemand anders die zo vlak voor de vakantie naar een Fertiliteitscentrum stapte?
Het deed alleszins heel onwerkelijk aan. Ik heb de wachtzaal niet meer zo verlaten gezien als toen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten