In december 2008 ging ik zoals altijd weer op controle. Ik kondigde aan dat ik gestopt was met de pil. Ik zei dat we niet actief aan het proberen, dat we zelfs nog wat voorzichtig waren (een zwangerschap zou slecht uitgekomen zijn in die periode, ik had jobzorgen), maar dat ik het niet langer wou tegenhouden met anticonceptie. Ik wou de natuur zijn gang kunnen laten gaan. Intussen was ik helemaal in de waan dat ik geen endometriose had (de gynae kon maar niks constateren dat in die richting wees) en dat ik gewoon een natuurlijke aanleg had voor pijnlijke maandstonden. Met Oudjaar wenste ik wel voor een kindje voor mijn dertigste verjaardag.
In december 2009 stond ik er weer. Halverwege het jaar was ik de kalender wel beter in de gaten beginnen houden. Er was nog geen zwangerschap, zelfs nog geen miskraam, maar wel mijn vroegere klachten. De cyste pronkte terug op de echo. Mijn gynaecoloog vertelde me niet hoe groot hij was. Hij gaf me de raad nog een jaar verder te proberen, en de kalender goed in de gaten te houden. Met Oudjaar was ik helemaal down. Ik wenste maar één ding voor het nieuwe jaar: of een kindje of een zwangerschap. Een kindje hebben voor mijn dertigste verjaardag was quasi onmogelijk geworden.
In juni 2010 had ik het stilaan wel gehad. Op het werk vroegen me of alles wel ok was. Tuurlijk. Geen probleem. Enkel mijn regels, haha (met een lichte bloos op de wangen). Nu ik mijn regels niet meer zo kon regelen dat ze in het weekend erdoor kwamen, kon ik niet meer vermijden dat ik moest gaan werken op de pijnlijkste dagen. Soms was ik bijna high van de pijnstillers. Soms draaide ik bijna van mijn sus door een plotse flauwte.
Het viel van mijn kop af te lezen wanneer ik ze had. Niet alleen door de pijn, maar ook door mijn humeur. Elke maand was een kleine martelgang. Met het einde van mijn regels, begon het plannen weer, ik duidde soms zelfs de vruchtbare dagen aan in mijn agenda, en dan kwam de hoop weer. En die bouwde stilaan op. Elke dag dat mijn regels precies wat langer uitbleven dan normaal, begon ik meteen te dagdromen en me te fixeren op alle mogelijke signalen van een vroege zwangerschap. Ja, ik had ineens pijnlijke borsten. Zou ik...? En dan kwam de PMS erdoor (premenstrueel syndroom) en ging mijn humeur in vrije val. Tegen de dag dat mijn regels erdoor kwamen, voelde ik me een bijeengeveegd wrak. 'Oei, Marit, je ziet er moe uit! Heb je niet goed geslapen?' 'Euh, nee, niet echt...'
Ik vroeg ook aan anderen (koppels met kinderen) hoe lang zij hadden moeten proberen. Ik kickte op verhalen van anderen die vertelden dat ze toch wel acht maanden hadden moeten proberen. En zij hadden zelfs een jaar moeten proberen. En die ginder, dat ging ook niet zo snel. Het kon nog. Er waren er nog.
En dan vroeg ik me ineens af: maar wat als er ook een probleem is bij Allerliefste? Elke maand dat het niet lukt, gaat het beetje bij beetje achteruit met mijn vruchtbaarheid. Die bloedcyste ging echt niet stoppen met groeien omdat ik het zo lief vroeg, he. Een paar minuten later legde ik de telefoon neer. Ik had een afspraak in het Fertiliteitscentrum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten