Een nicht van mij vroeg me deze zomer na de laparoscopie of ik nu niet blij was dat ik eindelijk de oorzaak wist waarom ik maar niet zwanger geraakte. Euh, nee... Toch niet. Ik ben niet opgelucht nu ik weet wat er aan de hand is. Maar dat komt omdat ik al op voorhand te horen had gekregen dat ik waarschijnlijk endometriose had, en eigenlijk al lang wist wat de gevolgen zouden (kunnen) zijn. Het voelde aan alsof na al die tijd het vonnis gewoon eindelijk zwart op wit stond. Het was geen opluchting. Het was een probleem waar ik niet langer omheen kon.
Jarenlang is de endometriose onder controle geweest. Sinds mijn 16 - 17 weet ik dat ik mogelijk endometriose heb. Mijn toenmalige gynaecologe ontdekte toen op echo een cyste van circa 2cm. Ik ging aan de pil en de cyste groeide niet. Het enige wat ik toen snapte was: 'Je hebt een cyste die eruit moet voor je aan kinderen wilt beginnen, anders ga je enkel miskramen hebben.' Ik kan het haar zo nog horen zeggen.
Tussen mijn 20ste en mijn 22ste stopte ik weer met de pil. Ik ben geen fan van onnodig hormonen slikken (ik had geen relatie dus daar moest ik het ook niet voor doen). Ik was nog niet goed op de hoogte van de link tussen maandstonden en groeiende bloedcystes.
Gedurende deze twee jaar groeide mijn cyste. Ik had regelmatige maar pijnlijke maandstonden. Soms stond ik ineens dubbelgevouwen van een wee-achtige pijn. Dat was geweldig om voor te hebben tijdens het winkelen bijvoorbeeld. Ik plande mijn agenda in functie van mijn cyclus en vermeed belangrijke afspraken op de eerste dagen van mijn regels. In dezelfde tijd had ik ook erg veel last van de darmen. Uiteindelijk onderzochten ze of ik niet leed aan de ziekte van Crohn. Noch de ziekte, noch het onderzoek wil ik iemand toewensen. Echt waar... De conclusie van dat onderzoek opende wel mijn ogen: ze hadden ontdekt dat mijn darm van buitenaf werd afgekneld. Er zat 'iets' in de weg. Ze drukten mij op het hart nog eens een grondig gynaecologisch onderzoek te doen.
Ik was inmiddels 23 en stond bij weer een nieuwe gynaecoloog. De cyste mat 7cm en was mogelijk alweer gekrompen (ik was alweer aan de pil, want ik was inmiddels Allerliefste tegen het lijf gelopen). Hij vroeg of ik al kinderplannen had. Nee, nog niet. Hij schreef me dezelfde pil voor die ik al nam, maar ik moest hem doornemen, zonder pauzeweek. En als ik aan kinderen wou beginnen, moest ik terugkomen.
Zes maanden later begon ik last te krijgen van bruinverlies en stapte ik weer naar een nieuwe gynaecoloog. Deze keer pas nadat ik rondgevraagd had. Ik wou zeker zijn dat deze gynaecoloog op de hoogte was van endometriose en me niet naar huis zou sturen met wat lapmiddeltjes of miskraamwaarschuwingen. Ik ging naar een professor in Antwerpen, niet echt naast de deur voor mij. Hij deed een echo en vond... niets. De cyste was ofwel zo klein geworden dat hij hem niet meer vond, of gewoon verdwenen door de pil. Ook hij vroeg of ik al een kinderwens had. Ik schudde mijn hoofd. Ik stond op het punt te stoppen met studeren en mijn eerste job te gaan zoeken.
Het bruinverlies is blijkbaar een normaal gevolg van het doornemen van de pil. Hij zuchtte wel en voegde eraan toe dat het daarom ook niet echt aangewezen is de pil langer dan 3 maanden achtereen door te nemen.
Omdat hij niets zag op de echo of bij inwendige onderzoeken, is hij nooit erg bezorgd geweest over de endometriose. Die was er niet. Hij zei dat men misschien een andere cyste had gezien die vanzelf weer verdwenen was. Er was geen reden tot paniek. Ik mocht de pil weer gewoon innemen, met pauzeweek.
Ik ging jaarlijks bij hem op controle. Jaarlijks raadde hij me aan om toch zo snel mogelijk aan kinderen te beginnen, want er was misschien geen reden tot paniek, hij zag ook geen reden tot uitstel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten