Alles ging snel. Na het eerste gesprek begin juli gingen we buiten met een afspraak voor een laparoscopie. De dokter had mijn verhaal op mijn woord geloofd. Er was zelfs geen echo uitgevoerd. Ik was meteen nerveus: wat als die vermeende cyste verdwenen was? Ik kreeg van slag visioenen van een kwade dokter die me bij het ontwaken staat op te wachten: 'Vindt u het leuk om zomaar geopereerd te worden voor niks?' Wat als er niks was?
Wat als er wél iets was?
Ik weet niet welke mijn grootste zorg was op dat moment. En intussen moest ik weer aan de pil. Het was echt balen. Eind 2008 ben ik ermee gestopt, vast van plan om nooit meer aan de pil te gaan. 'Pilmoeheid' noemen ze het. Ik was het gewoon beu om dagelijks die pil te slikken. Ik was op een punt gekomen dat ookal was het geen goed moment om zwanger te raken, ik ook geen nee zou zeggen tegen gezinsuitbreiding. Integendeel, ik wou al een hele tijd er eens aan beginnen. Ik was het gewoon beu om me altijd blind te staren op alle mogelijke redenen waarom het nog geen goed moment was om echt eens werk van te maken: te klein appartement, geen vaste job, een stomme job, een periode van werkloosheid tussen twee jobs, een vriend die nog niet aan kinderen toe was,...
Ik stopte en lichtte Allerliefste in. Die haalde zijn schouders op: 'je doet maar.' Dat was ook heel romantisch. Ik had nooit geweten dat het plannen van kinderen zo kon lopen. Door de maanden draaide hij wel wat bij. Liever wel kinderen, dan er geen kunnen krijgen.
Hij is trouwens nog steeds niet de eerste die staat te ijsberen elke keer we wachten op resultaten. Hij blijft zijn stoïcijnse zelve. Beetje koel. Ongenaakbaar. Ik ben er blij om. Zo kan ik thuiskomen, mij op de orde van de dag richten (het eten, de afwas, de kuis,...) met beide voeten op weer stevig op de grond zonder schuldgevoelens. Stel dat híj de grootste kinderwens had van ons twee, terwijl ik degene ben die ze hem niet kan bieden... Allerliefste zit intussen rustig onze volgende reis te plannen. Ik zal de IVF procedures moeten plannen in functie van onze volgende Verre Reis. En eigenlijk heeft hij gelijk. Het is niet goed om IVF je leven te laten dicteren.
Maar dus, ik moest weer aan de pil. Eerlijk, het was het laatste waar ik rekening mee gehouden had. Naar een Fertiliteitscentrum stappen en naar huis keren met het strenge advies metéén weer aan de pil te gaan ('t is te zeggen, van zodra mijn volgende regels zouden beginnen). De laparoscopie stond gepland voor over vier weken, begin augustus. Eigenlijk maar net genoeg tijd om me ermee te verzoenen. IVF doemde voor het eerst serieus op aan de horizon.
De dames aan de onthaalbalie van het centrum waren geweldig. Ik kreeg uiteraard meteen drie afspraken mee: de eerste bij de anesthesist, de tweede voor de operatie en de derde voor de bespreking van de resultaten. De eerste vraag die ze me stelden, toen ik mijn agenda erbij nam, was: 'heb je toevallig wat verlof staan?' 'Euhm, toevallig wel ja.' Alle afspraken werden in mijn zomerse snipperdagen gepland. Verlofdagen waarin ik eigenlijk andere plannen had gehad, maar die opeens niet meer zo belangrijk leken. De werken in ons nieuw huisje moesten maar wat wachten. Die ongeschilderde muren liepen niet weg.
Echt rust heb ik niet gehad die vier weken. Ik heb de hele tijd mezelf zitten afvragen of ik nu wel of niet mijn werkgever moest inlichten. Ik wist niet hoe lang ik afwezig zou zijn na de laparoscopie. Ik schatte maar een paar dagen, bovendien had ik die paar snipperdagen en het weekend. Ik kon dus wel een verkoudheidje veinzen als ik toch niet op tijd weer op de been was. Ik besloot voor alle veiligheid te zwijgen. Op het forum had ik gelezen over andere vrouwen die hun job verloren waren toen hun werkgever van hun plannen hoorde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten