maandag 18 oktober 2010

de entree van een onverwachte puber

De kans op een geslaagde IVF poging ligt op ongeveer 1 op 5, voor vrouwen tot dertig jaar (geslaagd in de zin van: met baby in de armen op het einde van de rit). Ik weet niet hoe het zit met het slaagkanspercentage bij natuurlijke conceptie, maar eigenlijk kan je beide niet vergelijken. Het is als appelen en peren, zeker?
Ik hou het liever op 50%: of het lukt, of het lukt niet. Of ik val in de ene kolom van de statistieken, of ik val in de andere. Statistieken gaan maar op zolang je het over groepen hebt. Ze geven een groep weer, niet het individu en net met dat individu kan het alle kanten opgaan.

IVF. Het klinkt maar klinisch en levenloos. Proefbuisjes en labo-gedoe. Sperma in schaaltjes en eicellen in potjes. En mannen in witte jassen die beide samenvoegen om perfecte embryootjes te creëren.
Een jaar geleden wist ik niks van IVF. Een jaar geleden telde ik nog de dagen van mijn cyclus en droomde ik van snel een baby in mijn buik te zullen voelen. Vandaag heb ik geen cyclus meer. Die werd stilgelegd. En ik verwacht ook niet meer om snel een baby in mijn buik te zullen voelen. Een jaar geleden hoopte ik nog voor mijn dertigste moeder te zullen worden, ofwel om mijn dertigste verjaardag zwanger te vieren. Nu hoop ik toch op mijn éénendertigste verjaardag zwanger te mogen zijn en kinderen te krijgen voor mijn vijfendertigste. Ik noteer hier voor later: als ik op mijn vijfendertigste nog geen geslaagde IVF-poging heb gehad, dan stop ik ermee. Vijf jaar moet lang genoeg zijn om te proberen en te proberen. IVF betekent namelijk: 'zet al je andere plannen maar on hold want tijd of zin heb je er toch niet meer voor.' IVF komt je leven binnen als een plots teruggevonden puberzoon: totaal onredelijk gooit het alles overhoop en eist bovendien nog eens egocentrisch alle aandacht op. Voor je het weet sta je te ruziën met je partner over het wel of niet op kot sturen van die IVF-puber. Over grenzen stellen voor alle absurde eisen. Over hoever je erin kan meegaan. Over waarom je die puberzoon ook al weer persé in huis moest nemen?

IVF heeft een eigen kalender in ons huis. Een Schema. Zo noemen ze het. Een Schema met tabellen waarin staat wanneer ik welke prikken moet zetten bij mezelf gedurende een aantal weken. Wanneer ongeveer de 'pick-up' zal plaatsvinden (het wegnemen van de gerijpte eicellen), wanneer mijn vriend zijn bijdrage moet gaan afgeven en wanneer de 'transfer' vermoedelijk zal zijn (het terugplaatsen van een embryo) ('Reken maar op een paar dagen ziekteverlof na de pick-up...'). Ik wou het aan mijn prikbord hangen naast onze andere kalender, kwestie van het overzicht te kunnen behouden met al die planningen en data en afspraken. Maar dat mag niet. IVF hang je niet in de living omhoog. Of in keuken. Of in de wc. IVF hang je niet voor de ogen van eventueel bezoek. Die luide en voor geen reden vatbare puberzoon vliegt naar zijn eigen kamer; ver weg van de ogen van mensen die het allemaal beter weten en je wel eens zullen vertellen hoe je met hem moet omgaan.
Voor de buitenwereld is IVF een uitstapje naar de babydokter. Een prikje met een wonderhormoon en je bent zwanger. Was het maar zo...

1 opmerking:

  1. Hey, ik heb je blogje gevonden via de statistieken van mijn blogje (Mijn IVF verhaal), waarvoor dank om dit hier te publiceren trouwens!
    Maar dit is zo herkenbaar, helaas. Ergens hoop ik toch op een einde zoals bij jou, met een tweeling (want ik ben doodsbang, als het toch eens zou lukken, dat het geen 2 keer zal lukken).
    Veel plezier alvast met je tweeling, geniet er van, wat anderen ook zeggen van 'ik wil nooit geen tweeling', want hier is het net omgekeerd (het zou misschien niet zo zijn, mocht alles vlotjes gaan maar kom).

    BeantwoordenVerwijderen